W dźensnišim ewangeliju smy podawiznu wo nasyćenju pjeć tysac ludźi słyšeli (Jan 6,1-15). Što to woznamjenja za nas a kajki ma to teologiski zmysł?

To woznamjenja znajmjeńša dwě cyle jednorej mysličce.

Sprěnja. Nasyćenje pjeć tysac ludźi dopomina nas na to, zo je Jězus Chrystus bójska bytosć. Zwotkal to wěmy? To wěmy, dokelž pokazuje tutón dźiw, kotryž je Jězus Chrystus zdokonjał, na to. Tu dźe wo to, zo je Jězus Chrystus jenož pjeć chlěbow a dwě rybje měł (Jan 6,9), wón pak je z nimi samo pjeć tysac ludźi nasycił (Jan 6,10). A tajke wěcy njemóže cyle jednory čłowjek činić.

Zdruha. Nasyćenje pjeć tysac ludźi ma pak hišće dalši woznam. Wono dopomina nas tež na to, zo je Bohu cyły čłowjek wažny. Nic jenož jeho duša, ale tež jeho ćěło. Zwotkal to wěmy? Na to dopomina nas tute rozmnoženje pjeć chlěbow a dweju rybow. Chlěb a ryba – to je dźě jědź za ćěło a nic za dušu. Zežiwidło duše je słowo Bože (Mt 4,4).

A što to wšitko za nas rěka? Za nas ma to sćěhowacu konkluziju. Kóždy z nas dyrbi podobnje jednać, to rěka sej starosće wo dušu a ćěło zhromadnje činić. Nic jenož wo dušu, a nic jenož wo ćěło, ale wo woboje – wo ćěło a dušu. Wězo je to napinace dźěło. Ale tajke je powołanje a wosud čłowjeka. Čłowjek dyrbi z tutej napjatosću žiwy być a kedźbować na dušu a ćěło. Žiwjenje jandźelow a zwěriny je lóše, dokelž dyrbi kóždy z nich kedźbować jenož na jednu wěc. Jandźeljo na ducha, a zwěrina na ćěło.

Cyle jednory filologiski přikład. Hebrejsce rěka čłowjek adam. Je to słowo, kotrež ma jenož tři pismiki אדם. Za nas je wosebje wažny prěni pismik א – alef. Wón je podobny pismikej X – iks. A pismik X dopomina nas na čłowjeka, kotryž steji na dwěmaj nohomaj, a dźerži swojej ruce horje.

Je to připad? Rabinojo wuča, zo njeje to žadyn připad. Ma to cyle hłuboki teologiski woznam. Dokelž pokazuje tutón pismik kak dyrbi čłowjek žiwy być. Dźe mjenujcy wo to, zo dyrbi wón kruće na zemi stać, to rěka na swoje ćěło kedźbować, ale z druheje strony, dyrbi so wón ze swojimaj rukomaj njebjes dźeržeć, to rěka so starać wo swoju dušu.

Z druhimi słowami, dźensniši ewangelij dopomina nas na to, zo dyrbimy zachodne wěcy wužiwać, ale njezhubić wěčne.

DJD