Lubi připosłucharjo, w dźensnišim ewangeliju smy wo diskusiji Jězusa Chrystusa z farizejemi słyšeli (Mk 2,23-28). Jězus a jeho wučomnicy dźěchu nimo žitoweho pola a počachu kłosy šćipać. Běchu dźě hłódni. Tola na tutym dnju bě sabat, tuž tajke něšto njebě dowolene. To płaćeše jako dźěło. Tohodla farizejojo to widźo wumjetowachu Jězusej a jeho wučomnikam: Hlejće, wy łamaće sabat. Wotmołwjejo na to dopomni jich Jězus na podawiznu wo Dawidźe a jeho towaršach, kotriž, jako běchu hłódni, zastupichu do Božeho domu a zjědźachu tam wukładne chlěby (1 Sam 21,2-7). Tuž by so móhło rjec, zo so hodźi tuta podawizna cyle derje za oktawu Božeho Ćěła.

Tute naspomnjene chlěby, kotrež smědźachu jeno měšnicy k jědźi wužiwać, kaž bu to hižo prajene, ležachu w Božim domje. To běchu njekisałe chlěby. Jich ličba bě dwanaće. Wone ležachu napřećo najswjećišemu městnu, na kotrymž steješe Křinja sluba, kiž symbolizowaše njewidźomnu prezencu Boha Jahwe. Tute chlěby buchu do dweju dźělow rozdźělene. W jednym a w druhim šěsć chlěbow, ležacych jedyn na druhim.

Hdyž so pohlada do Swjateho Pisma, to so nazhoni, zo maja tute chlěby wšelakore pomjenowanja. Nimo cyle jednoreho pomjenowanja chlěby, tak su wonne na přikład w 40. kapitlu Knihi Eksodus pomjenowane, běchu hišće dalše mjena wužiwane: Swjate chlěby (1 Sam 21,5), chlěby mjezwoča (Eks 25,30) a chlěby stajneho wopora (Num 4,7).

Naspomnjene pomjenowanja zwuraznja zmysł a funkciju tutych chlěbow. Tole by so móhło tež wužić za rozkładźenje potajnstwa Swjateje Eucharistije.

Najprjedy započnjemy z cyle jednorym pomjenowanjom chlěb. Eucharistija je tež chlěb. Wo tutón chlěb modli so kóždy křesćan spěwajo modlitwu Wótče naš. W njej naspomnjeny wšědny chlěb njewoznamjenja jeno jednoru jědź, ale tež Eucharistiju. Přez to so pokaza, zo je Eucharistija tež woprawdźita jědź, a nic jeno jedyn symbol.

Přichodne pomjenowanje – swjate chlěby – dopomina na to, zo je Eucharistija cyle wuwzačna jědź. Eucharistija je swjata, tuž hinajša hač wšitke druhe jědźe. Wona je dźě realna prezenca samoho Knjeza. Tohodla žada wona tež wuwzačne zadźerženje. Tradicija Cyrkwje wuči, zo njesmě k njej so přibližić, štóž je w ćežkim hrěše žiwy. Tež ma znajmjeńša jedna hodźina eucharstiskeho pósta być. Prjedy žadaše Cyrkej hišće wjac. Eucharistiski póstny čas započinaše so hižo w połnocy.

K woprawdźe dostojnemu přijimanju Eucharistije słuša tohorunja nabožna koncentracija. Tuž so přibližujo k swjatemu woprawjenju ma so myslić na to, što činimy a z kim so zetkawamy. Tež po přijeću swjateho woprawjenja ma so z Jězusom rozmołwu přewjesć. Bjez njeje je to, kaž čitanje knihi bjez koncentracije, jeno zhubjeny čas a žane duchowne wuwiće.

Dalše pomjenowanje je chlěb mjezwoča. Wono dopomina na to, zo je swjate woblatko realna prezenca Jězusa Chrystusa. So praji Ćěło Chrystusa, tola měni so Jězus Chrystus sam, potajnje přitomny w tutym chlěbje. Tohodla je swjate woprawjenje poprawom zetkanje wěriweho křesćana z jeho Bóh tón Knjezom. W někotrych klóštrach so mjenuje přistupjenje k swjatemu woprawjenju jako zetkanje. To ma tež naša pespektiwa być.

Hišće jedne pomjenowanje je chlěb swjateho wopora. Wono dopomina na to, zo nasta Eucharistija z wopora Jězusa Chrystusa na křižu. Tuž, štóž so wobdźěli na Božej mši, tón so wobdźěli na woporje Jězusa na Golgoće.

Tule pak dźe tež wo to, zo štóž přijima chlěb stajneho wopora, tón so stawa sam tohorunja ze stajnym woporom za druhich ludźi, a to so zwuraznja w pomocy blišemu, kaž tež w zrozumjenju swojeho powołanskeho dźěła jako słužbu za blišeho.

DJD