10. Pražnika

„Hdyž tak Jězus k nim rěčeše, hlej, přistupi jedyn předstojnik, pokłoni so jemu na zemju a rjekny: Knježe, moja dźowka je tu chwilu wumrěła. Ale pój, połož swoju ruku na nju, a wona budźe žiwa!“ (Mt 9,18).  

Na spočatku dźensnišeho ewangelija so naspomni wěsty předstojnik z mjenom Jairus, kotryž so starosći wo swoju ćežko choru dźowku. Z jedneje strony je to cyle zrozumliwe, dźěše dźě wo jeho dźěćo, tuž wo přichod jeho sameho. Z druheje pak strony tči tule něšto njewšědneho, wosebje potom hdyž so dopomni na to, zo běchu tehdy dźěći žónskeho splaha mjenje hódne hač tute muskeho. Tak na přikład, po židowskej tradiciji dyrbješe hłowa swójby po zwěsćenju samodruhosće swojeje mandźelskeje samo hač do štyrceteho dnja samodruhosće Boha prosyć, zo by tón jemu smilnosć wopokazał, a jako dźěćo jemu syna dał. Za jedneho křesćana ma kóždy čłowjek hač muski abo žónski samsnu hódnotu dźěćatstwa Božeho.

DJD