„A wuhlada tam dweju jandźelow w běłych drastach sedźo, jednoho k hłowam a jednoho k noham, hdźež bě Jězusowe ćěło ležało“ (Jan 20,12).
Hdyž je trjeba čłowjekej něšto wujasnić, štož jeho zrozumjenje přesahuje, tam pósćele Bóh swojeho jandźela abo tež – kaž tu – dweju jandźelow. Při wopisanju tutoho zjewjenja je zajimawe, hdźe wonaj – tutaj jandźelej – staj widźeć: Jednoho k hłowam a jednoho k noham, hdźež bě Jězusowe ćěło ležało. Wěrnosć „smjertneho ćěła“ zwostanje. Na to městno njejstaj so nětko jandźelej posydnyłoj, ale skerje staj wonaj wuraz noweje chwality „smjertneho“: K noham – tón čłowjek w stwórbje z Bohom spjaty wě, zo je w Bohu žiwy – k hłowam.
MN