„Dale sće słyšeli, zo je so starym prajiło: Njepřisahaj wopaki, ale dźerž Knjezej swoje přisahi!“ (Mt 5,33).
Wopačna přisaha na sudnistwje ma zrudne sćěwki a so chłosta, wosebje, hdyž dźe wo winu zasudźeneho. Ale tež we wšědnym jednanju njech su naše słowa, slubjenja a twjerdźenja sprawne, tak zo scyła trjeba njeje je z přisahu wobkrućić. Njesprawnemu a zezłancej du ludźo z puća. Su samo přisłowa, kaž – štóž jónu łži, tom so hižo wjace njewěri – kotrež chcedźa napominać wěrnosćiwi być.
S. Chrystamarija