„Tam wosta wón hač do Herodesoweje smjerće, zo by so dopjelniło słowo Knjeza, kiž přez profeta rěči: Z Egiptowskeje sym powołał swojeho syna“ (Mt 2,15).
Profeća su ludźo, kotřiž swoje poselstwo, hinak, hač racionalnje wopodstatnjena prognoza abo wěšćenje, wot Boha dóstanu. So sam na profeta sčinić, čłowjek njemóže. Bóh je, kotryž jako prěni jedna. W kóždym času Wón sej ludźi powoła, swoje předpowědźenja, swoju wolu abo swoje słowo wozjewjeć. Profet pak njeje tón wažny, ale słowo a jednanje Boha w jich wozjewjenju. Bóh sam a jeho jednanje stej tak w běhu časa čłowjeka abo w běhu stawiznow čłowjestwa widźomnej a póznajomnej. Profet pak je na bytostne dypki časa postajeny.
PM