Ewangelij 6. přezlětneje njedźele so započina z tak mjenowanymi žbóžnosławjenjami. Jězus mjenuje zbóžnych chudych, hłódnych, zrudnych a hidźenych (Lk 6,20–22).

Na prěni pohlad klinči to wšitko poměrnje spodźiwnje. Kak da móže tradacy so zbóžny čuć?

Za rozrisanje tuteho bibliskeho hódančka mamy so na jednu zajimawostku ze Stareho Testamenta dopomnić.

Mjenujcy na to, zo matej hebrejskej słowje baruch – „zbóžny“ a berech – „koleno“ samsny korjeń brk.

W časach Stareho Zakonja běše zbóžny tón, kiž měješe wjele dźěći (Ps 127,3–5) a te rodźeše tehdy žona klečo na kolenomaj.

Na zakładźe toho nasta tež filologiski zwisk mjez baruch – „zbóžny“ a berech – „koleno“.

Tola eksistuje hišće jedna přičina.

Kolenje wužiwaše čłowjek tež za modlitwu. Tuž njerěkaše zbožo jeno dźěći měć, ale tohorunja do Boha wěrić. Jedne ze znamjenjow wěry běše modlitwa, kotruž spěwaše wěriwy stejo na kolenomaj.

Wuprajenje „na kolenomaj stać“ ma pak hišće dalši woznam.

Wono woznamjenja ćežke žiwjenske situacije, kotrež tłóča a mjetaja čłowjeka na kolenomaj (Mk 5,22–23).

Jězusowe zbóžnosławjenja naspomnja mjenujcy takich ludźi. Woni su chudźi, hłódni, zrudni a hidźeni, tuž na wěste wašnjo „stejacy na kolenomaj“.

Štóž pak hižo na kolenomaj steji móže tež so modlić, to rěka w swojej nuzy na Boha so wotewrić a z Jeho dźěsćom so stać. Mjenujcy tohodla je tradacy tež zbóžny!

DJD