Na wysokim swjedźenju Božeje miłosće so čita ewangelij, w kotrymž so rěči wo Tomašu a jeho dwělach napřećo zmortwychstanjenju Jězusa Chrystusa (Jan 20,19–31). W nim so mjez druhim sćěhowace praji: Jězus rjekny Tomašej: Połož swój porst sem a wohladaj mojej ruce a podaj swoju ruku sem a połož ju do mojeho boka a njebudź njewěriwy, ale wěriwy! (20,27). Tomaš chcyše Jězusa přimnyć (20,25), nětko ma tajku přiležnosć. Hač je wón ju wužił, to njewěmy. Bibliski tekst naspomni jenož Tomašowe wołanje: Mój Knježe a mój Božo! (20,28b). Tule pak nastawa prašenje: Čehodla bu Tomašej dowolene Jězusa so přimnyć a Madlenje nic: Jězus jej praji: Njedótkaj so mje! (20,17)? Jedna z móžnych wotmołwow by była tajka: Tomašej je so dowoliło to činić, dokelž wón běše hromadźe z druhimi japoštołami (20,26), a Madlena sama jenička (20,1–18). Tak je křesćanska zhromadnosć wosebite městno nazhonjenja prezency zmortwychstanjeneho Jězusa Chrystusa.

DJD