Ewangelij 6. njedźele jutrowneho časa liturgiskeho lěta C (Jan 14,23–29) pochadźa z tak mjenowaneje prěnjeje rozžonowanskeje rěče Jězusa Chrystusa (Jan 13,31–14,31). W njej so rěči mjez druhim wo Duchu Swjatym, kotryž so mjenuje Paraklētos (Jan 14,16.26). W hornjoserbskim Nowym Zakonjuz lěta 1966 a 2010 so přełoži tute słowo jako Pokojićel. Z jedneje strony je to prawy přełožk. Pokojenje je dźě z jednej funkciju Ducha Swjateho. Z druheje pak strony ma tutón přełožk něšto problematiskeho we sebi. Dźe mjenujcy wo to, zo słowo Pokojićel akcentuje činitosć Ducha Swjateho napřećo čłowjekej, ale njepraji nimale ničo wo čłowjeku, nimo toho, zo wón trjeba pokojenje. Grjekski wuraz Paraklētos je w tutym padźe wobšěrniši. Wón wobsahuje tež informaciju wo čłowjeku a pokazuje kak je so Duch Swjaty z jeho Pokojićelom stał. K tomu přinošowaše modlitwa k Duchej Swjatemu. Zakład tajkeje interpretacije tči w tym, zo pochadźa mjeno Paraklētos wot słowjesa parakaleō, kotrež rěka k sebi wołać. Z toho wuchadźa kak wažna je naša modlitwa za skutkowanje Ducha Swjateho w našim wosobinskim a cyrkwinskim žiwjenju.

DJD