Što je to najwažniše w Cyrkwi?

Lubi wěriwi, dnja 13. januara 2007 mějach hišće składnosć, sej dojěć na putniske kemše do Filipova. Před 153 lětami sta so tam dźiw na młodej holcy. Magdalena Kahde bě na zahorjenje płucow schorjeła a mocy běchu ju hižo dospołnje wopušćili. A 13. januara lěta 1866 sta so sćěhowace: Młoda holca widźeše naraz mać Božu před sobu, kiž jej praji: Moje dźěćo, wot nětka hoji. A wot jedneho wokomika na druhi čuješe Magdalena, kak zaso mocy přiběraja. – Mjeńšiny pozdźišo bě dospołnje wustrowjena. – Stejach potajkim tehdy w 4.00 hodź. mjez 55 duchownymi w kopaće połnej hnadownej cyrkwi, zo bych tutón skutk wopominał.

Nětko su ludźo, kotřiž dadźa so wot tajkeho dožiwjenja pohnuć a změnja swoje dotalne nastajenje wo dźiwach. Haj zdawa so, zo maja dospołnje hinaše měnjenje.

Při tym přińdźe mi hrónčko do mysli, kiž bu krótko po koncilu, potajkim hdyž so naša Cyrkej na nowe puće zwaži, jara znate: Prašej so 100 katólskich křesćanow, što je to najwažniše w Cyrkwi: Boža mša! Prašej so 100 katólskich křesćanow, što je to najwažniše w Božej mši: Přežohnowanje! Praj 100 katólskim křesćanam, zo je to najwažniše w Cyrkwi přežohnowanje a woni ći praja: Ně, njech wšo tak wostanje, kaž je było!

Tomu je tež dźensa tak: Přežohnowanje je to najwažniše, ale nic jenož přežohnowanje chlěba a wina, ale zdobom nas samych. Sami mamy być přežohnowani, štož rěka přeměnjeni.

Wo tym powěda ewangelij dźensa, hdyž Jězus na kwasu w Kanje wodu do wina přeměnja (Jan 2,1–11). To je jara wažny wobraz za kwas samy. Kaž wěmy, zawjazujetaj so dwaj na čas žiwjenja ze slubom. Na kwasu so potom mócnje swjeći – swjedźeń radosće, na kotrymž ma tež dosć jědźe a pića być. Čim wjace sobu swjeća, ćim rjeńšo je. Tutón swjedźeń wjesela je pak tež krasny wobraz za spomóžny čas, kiž je so z Jězusom Chrystusom započał.

A na tutym kwasu w Kanje, kiž směmy sej tež jako krasny swjedźeń Cyrkwje předstajić, naraz wino wuńdźe. Město radosće naraz zrudoba, město zhromadnosće naraz samota, město pozbudźowanja je rezignacija. Su tam šěsć wulki karanow: Mějachu symbolisku hódnotu; steja mjenujcy za tehdyši zakoń, kiž něšto wo čistoće wupraji.

A dobre wino, na kotrež bě Jězus wodu změnił, njebě nichtó druhi hač Jězus sam: Jeho duch, Jeho lubosć.

A šěsć karanow, kotrychž wobsah bě so do wina přeměnił, steja za tych wučomnikow, kotrychž bě Duch Boži přeměnił: Smy słyšeli: A jeho wučomnicy do njeho wěrjachu.

Tuta sada na kóncu dobreho poselstwa wujasnja: Wjetše hač přeměnjenje wody do wina je přeměnjenje wučomnikow do čłowjeka, kotryž bu wot Ducha Jězusa Chrystusa napjelnjeny.

To pak rěka tež, zo Duch Boži we mni zwólniwosć wužada, nic na blaku stać, ale dale kročić, sobu z Cyrkwju a z ludźimi čuć; nic za někajkimi idealemi honić, kiž su zastarske.

Nima da wostać, kaž je wšitko było!? To by na přikład tež rěkało, so wot starych wobstejnosćow a zwučenosćow dźělić, kiž dawno hižo ničo wjace z realitu činić nimaja. So na nowe puće podać w dušepastyrstwje, we wosadnym žiwjenju a scyła w Cyrkwi! Skićmy Duchej, kiž zamóža přeměnjeć, šansu, zo so mjez nami wupřestrěwa, zo wuhoja a přeměnja. Amen.

GN