Lubi wěriwi, chceće hnydom zrozumić, što rěka Jězusa sćěhować, bjez toho zo byšće w tutym směrje něšto do toho studowali? To tola njeměła žana ćeža być. Jědźće raz z awtom na hru zwjazkoweje ligi mustwa Dynamo Drježdźan. Dołho njetraje a nowa sezona so započina. A snano pytnjeće potom hižo na awtodróze, zo su mnozy po puću ze samsnym cilom: Docpěć stadijón w Drježdźanach. Budźeće so dźiwać. A hdyž samo hišće emblem Dynamo w awće maće, potom nastawa hnydom solidarnosć mjez tymi, kotřiž so na samsny puć podadźa.

Z pomocu tajkeho přirunanja rěka Jězusa sćěhować, na kóždy pad při Nim być, so solidarizować ze wšěmi tymi, kotřiž su runje tak wo Nim fascinowani. Kotre sćěwki to ma, k tomu hnydom přińdu.

Hišće něšto móže nam pomhać tute přirunanje zrozumić, hdyž hladamy do ewangelija. Wo čo sćenikej Lukašej scyła dźe, steji hnydom w prěnjej sadźe: Hdyž so přibližowachu dny jeho donjebjesspěća, předewza sej do Jerusalema hić. Na tutym městnje započina Lukaš cyły zemski puć Jězusa do Jerusalema wopisać; to je 11 kapitlow. To rěka potajkim, zo połojcu swojeho sćenja wužiwa, zo by wšě podawki wokoło Jězusa na tutym puću rysował. Jeho cil njejstej křiž a smjerć, ale dóńć do njebjes. Wo tym pisa dźě na kóncu sćenja a na spočatku Japoštołskich skutkow.

Potajkim podobnje, kaž prjedy při hrě zwjazkoweje ligi Dynamo: Sćenik Lukaš ma cil – mjenujcy so dać do njebjes přiwzać – a tutomu cilej wšitko podrjaduje: Wšitko je puć k tutomu cilej. A sćěhować Jězusa rěka potom jara jednorje prajene runje tak měć cil, přiwzaty być do njebjes – a wšitko druhe w žiwjenju tomu podrjadować.

A dźěle dźensnišeho sćenja zrozumimy zawěsće derje: Wučomnicy chcedźa wobstarać přebytk za Jězusa. Měnjachu jenož derje z Nim. A dokelž ludźo Jeho njepřiwzachu, chcychu so wjećić: Woheń z njebjes. Čehodla jim Jězus hnydom porokuje? Dokelž nochce docyła na městnje zwostać. Chce wjele bóle być po puću – do Jerusalema.

Nětko je rěč wo liškach a ptakach a jich jamach a hnězdach a wo Synu čłowjeka, kotryž ničo nima, hdźež by swoju hłowu połožił. Haj wězo, hdyž chce zwostać po puću hač do přiwzaća do njebjes, potom njemóže něhdźe bydlić a zwostać kaž zwěrjata. Te nimaja žadyn přichod. Potom tute chětro wótre słowo, zo njesměš ani swojich mortwych pohrjebać. Tu zda so mi wažne, zo njeměł so přeco zaso na swojich mortwych dopominać a dźeržeć, na swoje awtority a přikłady a zemrěteju staršeju. Wone nimaja za tebje wjac žadyn přichod. Woni zwostanu, hdźež su. Dyrbiš so wot nich rozžohnować, zo by był po puću do swójskeho přichoda. A wosebje poslednja sada wo ruce při płuhu a wo wobhladnjenju: Sće wy hižo raz bura widźeli, kiž při woranju wróćo dźe abo jědźe. Płuh ma so porjadnje doprědka wusměrjeć, hewak nima scyła žadyn zmysł. Woracy płuh je runjewon přikład za orientaciju do přichoda. Doprědka hladać. Tak je křesćan w sćěhownju za Jězusom nastupajo tutych třoch wobrazow něchtó, kiž je na přichod wusměrjeny. Zrozumi so wot cila sem a to rěka so do njebjes přiwzać dać.

Štóž dźensnišu njedźelu zrozumi a chutnje ju bjerje, dyrbi so prašeć, hač je wot tutoho wusměrjenja do přichoda hižo dosć natyknjeny. Cil rěka: Čas přińdźe, so do njebjes přiwzać dać. Puć rěka: Sćěhować Jězusa zaměrnje na swojim puću. Zaměr rěka: Wšo wróćo wostajić, štož by mje na tutym puću haćić zamóhło. A to rěka: Swobodny być, namakać wěrnu, woprawdźitu swobodu. Chutne křesćanstwo stanje so ze swobodu, z wěrnej a woprawdźitej swobodu do přichoda. Amen.

GN