Lubi wěriwi, mnozy wužiwaja runje dowolowy čas. W našej modernej towaršnosći to rěka: Přestawka, wočerstwjenje, zo bychmy po tym zaso k dźěłu trěbne mocy měhli. To je jara trěbne. To pak njedosaha. Dźe wo wuswobodźenje wot wšědneho čisća a wšědnych strachow. Móže to snano tež być wuswobodźenje wot stracha, kotryž zwisuje z karieru abo z prestižom. Swobodny być, so podać bjez stracha, zo móhł něšto wažne zapasć. Runje tute pytanje za wěrnej swobodu je nětko to najwažniše. Tak mam chwile, k přemyslowanju, mam chwile, duši trochu wodychnyć dać. Tak móžu swój wid rozpřestrěwać za ludźi, z kotrymiž sym stajnje hromadźe: Za partnera, za dźěći abo staršeju. Kak často běžimy dźeń wote dnja jedyn porno druhemu, zaběrajo so stajnje z něčim wažnišim!

Nětko mamy chwile! To pak někotryžkuli znjesć njemóže. Konflikty, kotrež so hewak na bok storkaja, přindu zaso na swětło. Maja pak so měrnje a sćerpnje wobdźěłać. To žada sej słuchanje na druheho a na sebje samoho. To słuži tež druhim, cuzym ludźom, w druhich kulturach a krajach a zamóže mje wobbohaćić. Tak wotewrimy so Bohu a móžemy so z nim na nowe wašnje zetkawać.

Často pak smy tež w prózdninach kaž Marta: wotjědźene kilometry, dalokosć lěta, skrosnowane hory, zwopytane cyrkwje. Wšitko pak so stawa, bjez toho zo bychmy woćichli. Njemóžemy so scyła wšeho nasrěbać. Hektika dźe dale. Spytamy wšitko nachwatać, za čož hewak chwile njejsu. Tak móžemy dźensnišu powědku słyšeć kaž přeprošenje, něšto wot Marje nawuknyć.

Njeje pak to zaso pře jednore: Přez lěto jednam kaž Marta, w prózdninach pak kaž Marja? Tak jednorje njeda so naše žiwjenje rozdźělić. Marja dyrbi tež w zbywacych jědnaće měsacach swoje městno zabrać. Njeńdźe wšak wo to, kaž Marja w dźensnišej powědce jenož sedźeć a připosłuchać. Dźe wo to, zo začuwam, što je runje nětko wažne. Tu bě Marja cyle při wěcy a je wokomik wužiła. Tutu składnosć snano ženje wjace njedóstanje. Tohodla njeměło so jej to wzać.

Za mnje je tróšt, zo nježada sej Jězus wot nas, zo smy bjez přestaća aktiwni. Njetrjebamy wšitko sami zdokonjeć. Sym sej wěsty, zo su tajke časy připosłuchanja a přemyslowanja dźensa wosebje wažne: Mjenujcy za naše wašnja, kak smy jako křesćenjo žiwi – runje w tutym tak často hektiskim a konfuznym swěće.

W zašłosći bě wšitko postajene wot wěstych rolow, kotrež dyrbjachmy wupjelnjeć a do kotrychž buchmy narodźeni. Muž a žona, wěra, často tež powołanje a mandźelstwo – wšitko bě chětro postajene. To wšitko dźensa wjace tak jednorje njefunguje. Dźensa je wažne, zo je kóždy we sebi skrućeny a sebjewědomy, zo swoje kmanosće a swój čas prawje wužije. A tež, zo swoje městno w mandźelstwje a swójbje, kaž tež w Cyrkwi znowa nadeńdźe. To so zawěsće samo njeporadźi. Kóždy dyrbi swoje městno najprjedy raz nańć. Hewak njejsmy žiwi, ale něchtó druhi postaja nad našim žiwjenjom. Čim wažniše su časy rozpominanja a ćišiny, zo bychmy to našli, štož k žiwjenju woprawdźe tyje.

Tute přeprošenje płaći mužam kaž žonam, zo njeby Marja w nas pře krótko přišła. Marta w nas zawěsće swoje městno namaka. Wona k nam słuša. Njeměła pak nas pře jara wužadać abo haćić. Marja a Marta, to stej sotře, kiž stej hromadźe žiwej, tež w nas. Amen.

GN