W dźensnišim prěnim čitanju čita so fragment z Knihi Sacharja (12,10–11; 13,1). Wón bu něhdźe w III. lětstotku do Chrystusa napisana. W nim powěda so wo tym, štož ma so na kóncu časow stać: Jónu wulije so Duch Boži na wobydlerjow Jerusalema. Pod wliwom toho započnu woni so nakazać, ale tež wěstu potajnu wosobu wobžarować. Woni budźeja na nju hladać a při tym płakać. A tón, na kotrehož woni wuhladaja, je jako překłóty předstajeny.

Štó je tón překłóty – tekst njepraji. My křesćenjo widźimy w nim hnydom poćah na skřižowaneho Jězusa Chrystusa, kotrehož, kaž to čitamy w Ewangeliju po Janu, je jedyn rómski wojak z hlebiju překłół (19,34). Stary Zakoń předpowědźi samo tajku maličkosć. Štóž jón čita, ma z tym ličić, wosebje čłonojo Judaizma, kotřiž připóznawaja tutón tekst jako Bože słowo. Sprawny židowski komentator Swjateho Pisma by dyrbjał tule hnydom jedyn zwisk z Jězusom widźeć.

Tola w tutym prědowanju chcu na něšto druhe skedźbnić, mjenujcy na to, kak wopisuje naspomnjeny tekst žarowanje nakazanych wobydlerjow Jerusalema. Wono so přirunuje najprjedy ze žarowanjom wo jeničkeho a prěnjorodźeneho syna. We wonym času, kaž tež dźensa, napjelnješe smjerć jedneho čłona swójby wšitkich přiwuznych ze zrudobu. Wosebje wulke žarowanje nastawaše w padźe smjerće prěnjorodźeneho a jeničkeho syna. Wón běše dźě z jednym garantom přetraća swójbneho mjena a swójbneho wobsydstwa. Tuž rěkaše jeho smjerć šmórnjenje přichoda swójby.

Něšto podobneho by dyrbjała kóžda so nakazaca wosoba zrozumić. Bjez Boha a Jeho moraliskich zakonjow njeje žadyn přichod móžny, wosebje tutón nadpřirodny, kiž móže jenož Bóh čłowjekej zawěsćić.

Ale žarowanje wobydlerjow Jerusalema njebu jenož ze žarowanjom wo jeničkeho a prěnjorodźeneho syna přirunane. Naspomnjeny wotrězk ma hišće jednu zajimawu metaforu za to. Tamle so praji, zo budźe tute eschatologiske žarowanje podobne na płač wo Hadad-Rimmonje na runinje Megidda (Sach 12,12).

Zo bychmy móhli zrozumić, wo čo tule dźe, mamy najprjedy wotmołwić na prašenje za identitu tutoho Hadad-Rimmona. Poprawom stej to dwaj titlej jedneho přiboha, dokładnje prajo, tak mjenowaneho Baala, kotryž bě z najwažnišim bohom starodawnych wobydlerjow Kanaana. Wón běše zamołwity za wjedro, wosebje za dešć. Tuž bě jednyn z bohow płódnosće. Jeho kult wukonješe tež wulki wliw na wěru Wuzwoleneho ludu, tak zo česćowachu jeho samo druhdy wjace hač Boha Jahwe.

Tola skutkowanje přiboha Baala njebě přeco wočiwidne. Druhdy knježachu wulke suchoty w kraju Kanaan. Myslće jenož na Abrahama abo Jakuba, kotrajž dyrbještaj tutu kónčinu wopušćić a so do Egyptowskeje podać. Mjenujcy w tajkich ćežkich časach, wosebje na jich spočatku, spytachu česćowarjo přiboha Baala z někotrymi ritualemi naležnje prosyć, k tomu słušachu tež tak mjenowane lamentacije, w běhu kotrychž wołachu wuznawarjo Baala wotře płačo a žałosćejo.

Prjedy naspomnjena sada, hdźež so rěči wo płakanju wo Hadad-Rimmonje, poćahuje so mjenujcy na tutu praksu. Z tym chce nam bibliski tekst prajić, zo dźe při woprawdźitym žarowanju hrěcha dla wo zrozumjenje wotwisnosće wot Boha. Kaž prošachu w časach suchoty ludźo přiboha Baala wo dešć, tak wuznawa jedyn žarowacy hrěšnik, zo njeje bjez Boha a Jeho zakonja dospołne žiwjenje móžne, dokelž je wšitko wot suchoty hrěcha wupalene a nima žanu šansu bjez Božeje pomocy na polěpšenje.

DJD