Lubi wěriwi, Dyrbiš ty přeco zaso porst do rany połožić?! Muž bě znjezbožił. Nichtó so njezrani. Ale alkohol bě wina. Při kóždej jězbje, při kóždym swójbnym swjedźenju dopomina jeho na to jeho žona. Che jeho před tym zwarnować, zo njeby so to wospjetowało. Tola to dźe na čuwy, to boli: Dyrbiš ty přeco zaso porst do rany połožić? – To wšitcy znajemy, skerje pak z wjele jednorišich podawkow: Jónu njekedźbował, jónu hłupy zmylk zworał, někomu wopačne słowo prajił – a přeco zaso nam to něchtó do pomjatka zwoła.

Cyle hinak dožiwja to Tomaš w dźensnišim swjatym sćenju (Jan 20,19-31). Wón dyrbi porst do rany połožić, do ranow Jězusa (Jan 20,27). Smě to tež, dokelž je to sam jako wuměnjenje stajił, zo by móhł skónčnje wěrić (Jan 20,25). A Tomaš woprawdźe wěri (Jan 20,28). Haj zamóža samo hišće hłubšo wěrić, tak zo so jenož hišće dźiwa! Zetka so wočiwidnje ze Zrowastanjenym! Nazhoni skónčnje što su Jutry, na cyle swójske wašnje. Nic w sławnym dobyćerju, ale w zranjenym Wumóžniku, do kotrychž ranow smě swoje porsty połožić.

Lubi wěriwi, po mojim měnjenju móže jara spomóžne być, porsty do ranow połožić, wosebje při sebi samym. Wšitcy smy zranjeni. Nichtó njeje na swojim žiwjenskim puću dožiwił perfektny staršiski dom, perfektneho wučerja, perfektnu Cyrkej.

Chcu to z pomocu přikłada spytać rozjasnić: Holčka bě zahe swojeho nana zhubiła. Mać je swoje dźěći z wulkej woporniwosću a wjele lubosću sama kubłała. Holca a pozdźišo młoda žona pak je so stajnje za swojim nanom žedźiła a njeje začuće wosamočenosće ženje prawje přewinyła. Pozdźišo wuda so na wjele staršeho muža, wo kotrehož so něžnje a lubosćiwje stara, z kotrymž dóstanje dźěći darjene. Njedźiwajcy toho pak w mandźelstwje něšto njetrjechi. To njeda pak so ani zapřimnyć ani přewinyć. Wobaj pak mataj zmužitosć sej dać pomhać, doniž njepóznataj: Wona chcyše jednoho nana. Wón chcyše partnerku po swojich předstawach. Hakle hdyž žona wědomje porst do wulkeje žiwjenskeje rany połoži, móžeštaj wobaj nowy spočatk namakać. A zrawištaj zhromadnje – jedyn kaž druhi.

Lubi wěriwi, porst do rany połožić – to móže so we wjele mjeńšich, mjenje dramatiskich krokach stawać: Čehodla reaguju druhdy kaž cybnjeny, hdyž mje něchtó kritizuje? Čehodla mje to boli, hdyž so druhi pochwali? Čehodla móžu so swojemu blišemu tak ćežko dowěrjeć? Čehodla móžu Boha sej wažić a respektować, nic pak jeho ze swojim cyłym začućom lubować?

Na tute prašenje wotmołwić njeje runjewon lochko. To móže boleć, dokelž dyrbju potom mjenujcy porst do ranow połožić. A ći – často su to mužojo – kotřiž tak jednorje praja: Njetrjebam žano lěkarja!, tući maja we woprawdźitosći strach, so swojemu žiwjenju a swojim problemam stajić. Porsty do ranow połožić, to móže być spočatk wažneho wuhojenja, zdobom pak spočatk noweho wotrězka žiwjenja. Tež to su Jutry! Amen.

GN