Luby čitarjo SPDE, dźensa, hdyž swjećimy wysoki swjedźeń Božeho spěća, bych chcył sćěhowace myslički předpołožić.

Najprjedy dyrbi so prajić, zo běše fenomen donjebjezspěća jednoho čłowjeka znaty, kaž pola Židow, tak tež pola druhich ludow.

Židźa na přikład znajachu ze Swjateho Pisma donjebjeswzaće Henocha a profety Elije. Wo tutym prěnim čitamy w Knize Genezis: „Henoch bě z Bohom žiwy, potom tu hižo njebě, přetož Bój bě jeho wotewzał” (5,24). A wo tutym druhim zhonimy z Druheje knihi kralow: „A sta so, jako dale dźěštaj a so rozmołwještaj, hlej, to přijědźe wohniwy wóz z wohniwymaj konjomaj, rozdźěli jeju wot so, a Elija jědźeše z wichorom k njebju” (2,11).

Jelizo dźe pak wo přikłady donjebjewzaća w tradicijach druhich ludow, to snadź je najbóle znaty přikład Heraklesa, kotryž znajemy z grjekskeje mytologije. Wězo w padźe Heraklesa je jedyn poměrny wulki rozdźěl. We wokomiku jeho donjebjeswzaća bě wón hižo mortwy. Njehladajo pak na to, bychmy móhli rjec, zo njebě ideja donjebjeswzaća jednoho čłowjeka tež grjekskim ludam cyle cuza.

A to wšitko ma jedyn hłuboki teologiski zmysł. To mjenujcy pokazuje, zo ma křesćanska wěra wulke zwiski z druhimi nabožnymi tradicijemy. A tute poćahi njejsu jenož w zwisku z temu donjebjeswzaća jednoho čłowjeka. Woni su wjele wobšěrniše, a pokazuja, zo nima křesćanstwo w sebi ničo tajkeho, štož by było přećiwo čłowjestwu wusměrjene. Bohužel, smy dźensa w tajkim času žiwi, w kotrymž pytaja někotři konfrontaciju křesćanstwa přećiwo čłowjestwu natwarić. We woprawdźitosći njeje to tak. A rjane dopomnjenje toho je dźensniši wysoki swjedźeń Božeho spěća.

Tutón swjedźeń ma pak hišće dalši zmysł. Wón zwobraznja potajnstwo Božeje lubosće k nam ludźom. Wězo kóždy cyrkwinski swjedźeń na to dopomina, wosebje Hody a Wulki pjatk. W hodownej nocy sta so Syn Boži čłowjek a Wulki pjatk zemrě na křižu. To wšitko bě z wulkeje lubosće k nam ludźom.

Žadyn pak z tuteju mjenowaneju swjedźenjow njewujasnja dospołnje potajnstwa Božeje lubosće. To wozjawnja jenož dźensniši wysoki swjedźeń Božeho spěća, dokelž pokazuje wón nam, zo sta so Syn Boži čłowjek na přeco, a nic jenož skrótka, zo by za nas wumrěł, a potom zaso čłowjesku naturu wopušćił. Takle wučachu někotři kecarjo na spočatku křesćanstwa. Wysoki swjedźeń Božeho spěća nam jasnje praji, zo njeje to tak. Boža lubosć je stajna. Tohodla zwostawa sčłowječenje Syna Božeho na wěki. Njech je to potajkim za nas žórło stajneje radosće.

DJD