Luby čitarjo SPDE, dokelž swjećimy dźensa njedźelu Dobreho pastyrja, tohodla bych chcył k tutej temje scěhowacu refleksiju zdźělić, a mjenujcy jednu sadu z psalma wo dobrym pastyrju komentować.

Na spočatku naspomnjeneho psalma čitamy: „Knjez je mój pastyr, na ničim njezměju nuzy“ (Ps 23,1).

Tuta sada dopomina na někotre teksty ze Stareho Zakonja z knihi Deuteronomium.

Kniha Deuteronomium je poprawom jedne wulke prědowanje Mójzesa. To je jeho testament, kotryž je wón před swojej smjerću w XIII lětst. wuzwolenemu ludej wozjewił.

We wonym času běše Mójzes hižo 120 lět stary. Nimale hnydom po tym wón zemrě. Ale krótko do swojeje smjerće chcyše wón na někotre wěcy wuzwoleny lud dopomnić.

Za nas stej dwě mysličce wažnej.

Sprěnja. W tutym poslednim swojim prědowanju praji Mójzes, zo njepobrachowaše wuzwolenemu ludej ničo při pućowanju přez pusćinu do slubjeneho kraja: „Jahwe, twój Bóh, je će žohnował we wšěch skutkach twojeju rukow. Je na tebje kedźbował, hdyž sy přez tule wulku pusćinu ćahnył. Štyrceći lět hižo je Jahwe, twój Bóh, z tobu, a ženje njejsy tradał“ (Deut 2,7).

Ale we woprawdźitosći to takle njebě. W pusćinje pobrachowaše wuzwolenemu ludej wjele wěcow. Wosebje žiwidło a woda. Tohodla mórkotachu Židźa na Boha a Mójzesa: „Jako do Mary přińdźechu, njemóžachu tam tu wodu pić. Dokelž bě hórka [...] Lud mórkotaše na Mójzesa a praji: Što mamy pić?“ (Eks 15,23-24).

Běchu tute słowa Mójzesa łža? Cyle wěsće nic. Kajki potajkim woznam maja tute słowa?

Poměrnje wažny. Takle chcyše Mójzes prajić, zo hdźež je Bóh, tam ničo njefaluje. Samo jeli wšitko pobrachuje, dokelž je-li wšitko faluje, to potom Bóh sam dosaha abo dyrbi dosahać.

Zdruha. W tutym swojim poslednim prědowanju njeje Mójzes jenož wo zašłosći wuzwoleneho ludu rěčał, ale tež wo přichodźe, a mjenujcy wo tym, kak ma wuzwoleny lud w slubjenym kraju žiwy być.

To bě płódny kraj. Biblija samo praji, zo w nim ćečtej měd a mloko (Eks 3,8). Wězo je to symboliske wuprajenje. Ale jeho zmysł je cyle jednory: Slubjeny kraj je bohaty a dobry kraj.

Na to tež dopomina Mójzes w swojim testamenće. Wón praji, zo njebudźe w tutym kraju wuzwolenemu ludej ničo pobrachować: „Jahwe, twój Bóh, dowjedźe će do rjaneho kraja [...] w kotrymž so njebudźeš skromnje žiwić. Hdźeš njebudźeš tradać“ (Deut 8,7-9).

Ale tute słowa maja tež wobrazowy zmysł. Wone pokazuja, zo dyrbja Židźa při wšěm bohatstwje slubjeneho kraja tak žiwi być, jako by jim wšitko pobrachowało.

Hinak prajene. Po mysličce Mójzesa dyrbjachu Židźa stajnje na to myslić, zo su wšitke tute dobroty slubjeneho kraja jenož dar Boha.

W našim žiwjenju njech je to podobne. W nuzy dowěrmy so Bohu. Serbske přisłowo praji: „Čiń, zo w žanej nuzy, Bóh ći njeje cuzy“. A byrnješ měli wulke zamóženje, njezabudźmy na Boha. Štóž po tym jedna, tón woprawdźe do Boha dobreho pastyrja wěri.

DJD