Lubi wěriwi, njedawno sym so na wuprajenje z mojeho dźěćatstwa dopominał, jako swojej maćeri prajich: Hdyž mje lubo maš, potom směm dźensa wječor dlěje wotučeny wostać!

Tak argumentuja scyła mali synojo a dźowki rady, hdyž su najprjedy raz do staroby přišli, w kotrymž była telewizijny program přiběrajcy wuznamny. Logika za tym je chětro jasna: Hdyž mje mama a papa rady mataj – a zo mje rady mataj, njeje scyła žane prašenje – potom mataj mi prosće přeće spjelnić, dźensa wječor dlěje wotučeny być směć. Za staršeju móže so to woprawdźe z problemom stać, jeli nastupajo tajkeje sceny při swojich principjach wostać chcedźa. Potom mje wšak nimataj wjac rady! rěka potom.

Jeli mje lubujeće, budźeće moje kaznje dźeržeć (Jan 14,15). To klinči na prěni wid jara podobnje. W sćenju swj. Jana praji to Jězus swojim wučomnikam. Dawa jim – móhłrjec – swój testament na puć. Při tym njejedna so cyle wěsće wo pospyt dźěsća, kiž je w zažnej puberće a chce swojeju staršej přerěčeć. A za tym njetči tež prosta logika po zmysle: Jeli-nic-potom-pak ...

Snano pomha nam sebi situaciju wuwědomić, do kotrejež Jězus tutu sadu praji: Jězus je při tym, so wot swojich wučomnikow rozžohnować. Sćenik Jan pisa swój ewangelij z perspektiwy młodeje Cyrkwje a wróćo zhladujo na jutrowny podawk. Jutry su so potajkim hižo stali. Najebać toho pak je młoda křesćanska wosada žiwa z wjele njewěstosćemi. To wšitko zapřija Jan do swojeho sćenja. Tak, kaž wón je předstaji, wě Jězus, što na njeho čaka. A tež wučomnicy začuwaja, zo budu dyrbjeć bórze bjez Jězusa žiwi być. Jězus chce jich na to přihotować. Wjele prašenjow steji w rumje: Kak ma bjez Jězusa dale hić? Štó praji nam, što je prawje a što wopak?

Jeli mje lubujeće, budźeće moje kaznje dźeržeć. To je wotmołwa Jězusa. Nječinće sej starosće. Njetrjebaće žadyn katalog zakonjow. Njetrjebaće so při kóždej kročeli prašeć: Bě to nětko prawje? Trjebaće mje jenož lubować. Přetož hdyž mje lubujeće, činiće awtomatisce do prawe. Njemóžeće potom scyła hižo hinak, hač zo maće so po mojich kaznjach.

Ale lubować njeje pola Jězusa jenož rjane začuće. Lubosć zapřija stajnje wotpowědnje skutkowanje. Potajkim tola njeje zaso tak jednorje. Jězus pak tutu njewěstotu začuwa, hdyž praji: Ja budu Wótca prosyć, a Wón da wam druheho Pokojićela, zo by Wón na wěki z wami był (Jan 14,16).

Na kóncu klinči formulacija Jězusa naraz trochu hinak: Štóž ma moje kaznje a je dźerži, tón mje lubuje (Jan 14,21). A hižo so znowa mała njewěstosć zašmjata: Kak móžu sej wěsty być, zo žane z Jězusowych kazni njezabudu? Na druhim městnje dawa nam Jězus na to wotmołwu: Lubuj swojeho blišeho kaž sebje samoho (Mt 22,39). To je – móhłrjec – rozsudne na Jězusowym poselstwje, najwažniše wšěch kazni.

Swoje dźěći lubować, njerěka tuž, jim kóždežkuli přeće spjelnić. To rěka, jich we wěstym začuću dać wotrosć, zo jich ničo wot lubosće swojich staršeju dźělić njemóže. Tak stanu so z ludźimi, kotřiž zamóža lubować, kotřiž su kmani, Boha, blišeho a sebje samoho lubować. Amen.

GN