Hrónčko Ja sym zrowastanjenje a žiwjenje. Štóž do mnje wěri, budźe žiwy, hačkuli je wumrěł, a kóždy, kiž je žiwy a do mnje wěri, njewumrje na wěki (Jan 11,15-26) znajemy z pohrjebneho wobrjada.

Wone je wuwzate z dołheho ewangelija 5. njedźele Póstneho časa wo zbudźenju Lacarusa (Jan 11,1-45).

Mjeno Lacarus rěka přełožene: Kotremuž Bóh pomha.

Cyła scena ma hłubši woznam, hač zo by so jenož podawk zmortwychzbudźenja zemrěteho čłowjeka wopisał.

Jězus chcyše hižo tehdy ludźi k hłubšej wěrje zwjesć prajo wo sebi: Ja sym zrowastanjenje a žiwjenje (Jan 11,25). Z tym je Jězus swojemu zrowastenjenju hižo dočasnje skutkować dał.

A tež za nas njejsu Jutry a wěčne žiwjenje jenož něšto za po smjerći. Kaž Lacarusej přiwoła Jězus tež nam, hižo nětkole „jamu smjerće“ wopušćić (Jan 11,43).

Tež nam wotwala někotryžkuli ćežki kamjeń, bjerje wot nas lemjace wjazby a wuswobodźa nas na puć žiwjenja (Jan 11,39.44). Směmy jón swobodnje wolić runja Lacarusej, wo kotrymž Jězus praji: Dajće jemu woteńć! (Jan 11,44).

Wězo ćerpimy tež my do Chrystusa wěrjacy dale pod woprawdźitosću smjerće a žarujemy wo swojich lubych zemrětych. Kóžde dźělenje nas boli.

Tola nad kóždym křesćanskim rowom schadźeja jutrowne zerja. Stysk, žałosć a smjerć nimaja poslednje słowo, ale nadźija a dowěra do skřižowaneho a zrowastanjeneho Chrystusa, našeho Zbóžnika a Wumóžnika.

GW