Lubi wěriwi, „Rěču z tobu, poskaš ty docyła na mnje?“. Takle abo podobnje skedźbnja staršej swoje dźěćo, jedna-li so wo chutne temy.

Ja sym to, ja, kiž z tobu rěči.

To je tež centralne słowo Jězusa w dźensnišim ewangeliju (Jan 4,26b). Wone je chětro dołhe a połne potajnych zwiskow a wuprajenjow (Jan 4,5-42). Jězus rěči ze žonu (Jan 4,7). To samo na sebi je hižo naspomnjenja hódne. To so za tehdyši čas njesłušeše. A žno scyła nic ze Samaritanku, dospołnje cuzej (Jan 4,9).

Dokelž njejsu tajke konwencije hač do dźensnišeho rozrisane, ale nawopak so zdadźa chětro aktualne być, nochcemy tutón zjaw přewidźeć: Jězus bachta z cuzej žonu w zjawnosći.

Wuchadźišćo tuteje samo na sebi hižo kedźbyhódneje rozmołwy je próstwa Jězusa na njeznatu žónsku: „Daj mi pić!“ (Jan 4,7c). Syn wšehomócneho Boha prosy čłowjeka wo něšto cyle proste a wšědne, tež hdyž jedna so w orienće wo jara drohotne kubło woda.

Hnydom pak slubi jej, a to so njemóže cuza ani dodźiwać – „žiwu wodu“, kotraž njewusaknje kaž někotrežkuli studnja w dołhich horcych lěćach (Jan 4,10).

„Studnja je hłuboka“ (Jan 4,11) a hišće wjele hłubša, hač sej žónska mysli.

Bóh sam je žórło žiwjeje wody. A tute žiwe a potajne žórło nihdy njewusaknje, kaž hižo w Knize psalmow je napisane: Přetož w tebi je žórło žiwjenja a z rěku twojeho wjesela dźěći napoješ (Ps 36,9-10).

Z tutoho žórła slubi Jězus dawać a to bjez měry (Jan 4,13-14). Kaž na druhim městnje praji: „Ja sym přišoł, zo bychu žiwjenje měli a je bohaće měli“ (Jan 10,10b).

Kak zrozumliwa je reakcija Samaritanki. Hdyž žno je rěč wo dźiwkrasnych wěcach, potom chce wězo slubjenu wodu dóstać, zo njeby nastajnosći přepoćena k studni běžeć trjebała (Jan 4,15). Chce dožiwić slubjeny dźiw, tola swoje skepsane žiwjenje změnić, to njepřińdźe za nju hišće do prašenja. Wšelake zbytki wěry do wumóženja su hišće tu. Jězus pak dyrbi tole najprjedy k jeje zadźiwanju wotkryć, zo by móhł skónčnje rěčeć wo Duchu Božim a jeho prawdźe kaž tež wo prawej modlitwje a česćowanju Boha (Jan 4,21-24). Jězus wuznawa skónčnje, zo je wón Messijas (Jan 4,25-26).

W zetkawanju při studni překroči ze swojim wozjawnjenjom wuske hranicy „swojeho“ ludu. A jeho pósłanje „hač na kóncy zemje“ započina so najprjedy raz w priwatnym zetkawanju a w cyle wosobinskim wuznaću. Mjeztym zo so wučomnicy přidruža, spočatnje tež njezrozumja a trjebaja tuž powučenje, zo bychu swój nadawk za sebje jasnišo póznali (Jan 4,27.31-38). Čistota, swjatosć, žiwjenje – nic to, za čož jenož chlěba trjebaš, to a wjele wjace dari Jězus swojemu nowemu ludej, kiž je křćeny, kiž je wočerstwjeny, dokelž je z wody a ducha zrodźeny.

Samarića zhonja wot žony, kotraž bě so z Jězusom při studni zetkała, što je so z njej stało. A wjele wjace je do njeho wěriło, kaž smy w ewangeliju słyšeć móhli. Nic pak dokelž su to wot dožiwjenjow žony słyšeli, ale dokelž su so z nim samym zetkali a nětko wědźa, zo je tutón zawěrno Zbóžnik swěta (Jan 4,28-30.41-42).

Lubi wěriwi, z dźensnišim sćenjom je Jězus tež zaso k nam rěčał. Słuchamy na njeho a rozmołwjamy so z nim tak kaž Samaritanka při studni? Wěmy zo je wodu ze studnje čěrać ćežo hač dać wodu z honača běžeć. A tak kaž je ćežko wodu ze studnje čěrać, tak budźe tež stajnje trochu napinace so hłuboko do studnje našeho žiwjenja podać a zo bychmy móhli z tutoho žórła našeje wěry so napić, mjenujcy sakramenty přijeć, rozmołwu z Bohom pytać, słowo Bože słyšeć a je čitać. Je žno kusk prócy trěbne, zo bychmy mocy z tutoho žórła čerpać móhli. Próca pak so wupłaći!

Kaž prajene: Čěrać dyrbimy sami. Studnja tu je a woda žiwjenja tu je. Štóž je lačny, wupřestrěwa normalnje swoju ruku a čěra wodu, zo by lačnotu spokojił.

Lubi wěriwi, njejsmy často lačni za tutej žiwej wodu? Čehodla njedamy so wobdarić? Pomyslmy dźens raz na to, hdyž ruce wupřestrjejemy, zo bychmy swjaty chlěb přijeli abo hubu wočinimy, zo bychmy ćěło Chrystowe přijeli. Čłowječe, wupřestri swoju ruku, sy wobdarjeny! Amen.

GN