Lubi wěriwi, w dźensnišim prěnim čitanju z Prěnjeje knihi Samuel smy wo žałbowanju Davida na krala Wuzwoleneho ludu słyšeli (1 Sam 16,1-13).

Tuta podawizna je so tak někak na kóncu jědnateho lětstotka do Chrystusa wotměła.

To bě čas monarchije w Israelu. Prěni kral běše Saul. Wón, kaž praji Biblija, bě najmužniši, najrjeńši a najwjetši mjez wšěmi Israelitami (1 Sam 9,2). Njehladajo pak na to, je jeho Jahwe Bóh jako krala zaćisnył. Hłowna přičina toho běštej dwaj hrěchaj Saula.

Prěni hrěch běše palny wopor, kotryž je kral Saul bjez přihłosowanja profety Samuela woprował (1 Sam 13,7b-14). Tehdy njebě hišće tak kruće postajene, štó smě wopory Bohu woprować. To smědźeše tež kral činić. Takle jednaštaj na přikład kral Dawid (2 Sam 6,17) a kral Salomon (1 Kral 8,62). Pola njeju njebě to pak žadyn hrěch. Čehodla w tajkim padźe bě palny wopor za krala Saula hrěch?

Wotmołwa je cyle jednora. Takle jednajo chcyše Saul Božu hnadu „kupić” a dobyće nad Filisćanami sej zawěsćić. Hinak prajene, za njeho bě tutón palny wopor kaž jedyn magiski ritual.

Magiski ritual a magiski pohlad na wopor pak nimatej ničo zhromadneho z woprawdźitej wěru. Kral dźě měješe z dobrym přikładom wěriweho čłowjeka Wuzwolenemu ludej być.

Druhi hrěch krala Saula.

Jelizo prěni króć Saul zhrěši něšto činjo, mjenujcy woprujo palny wopor, to druhi króć – nawopak – zhrěši wón zanjechujo jedyn swój nadawk, a mjenujcy nochcyjo morić najlěpši dobyty skót Amalekitow. Hačrunjež bě jemu to wot Boha přikazane (1 Sam 15,1-23).

Wězo, za nas klinči to spodźiwnje, samo hišće wjac, čitajo tutu podawiznu abo ju słyšo, podpěramy njewědomje Saula. Po našim zdaću měješe wón tola prawje, a Bóh, kotryž žadaše sej wot njeho tute morjenje skotu, steji w negatiwnym swětle.

Njehladajo pak na to, tutón druhi hrěch Saula dowjedźe jeho do zaćisnjenja. Bóh nochcyše tajkeho krala měć, a zaso bě hłowna přičina wopačna wěra Saula, kotryž – kaž dźě sym prajił – dyrbješe jako kral z dobrym přikładom wěry Wuzwolenemu ludej być.

Tohodla rozsudźi so Bóh noweho krala swojemu ludej dać. A kaž smy w prenim čitanju słyšeli, bě to Dawid, kotryž njeměješe we wonym času žanu šansu so z kralom stać. Wón bě dźě najmłódši syn swojeho nana Izaija, a jeko najmłódši syn měješe wón najmjeńšu hódnotu. Tohodla njebě ani pódla jako Samuel noweho krala mjez synami Izaije pytaše (1 Sam 16,11).

Bóh wšak njeměješe strach, so za tuteho najmłódšeho a najmjenje wažneho rozsudźić. Nawopak! Tuta inwesticija je so Bohu wupłaćiła. A nic jenož jemu. Wona přinjese bohate płody tež za wšo čłowjestwo. Myslće sej jenož na Knihu Psalmow, kotrejež wjetšinu tekstow napisa kral Dawid. Bjez tuteje knihi by była liturgija Cyrkwje wo wjele chudša.

Hinak prajene, njech je nam, kaž Bohu, kóždy čłowjek wažny. Pola Židow je samo přisłowo, kotrež praji: Štóž pomha jenož jednemu čłowjekej, tón pomha cyłemu čłowjestwu. Njech to stanje  z žiwjenskim hesłom tež nam. 

DJD