W Ewangeliju po Marku čitamy sćěhowacu sadu: „Hdyž z templa dźěše, rjekny jemu jedyn z jeho wučomnikow: Mištrje, hlej, što je to do kamjeni a kajke twarjenja!“ (13,1).
Z tym chcyše wučomnik Jězusa Chrystusa na estetisku zdokonjanosć Jerusalemskeho templa skedźbnić.
Wo rjanosći tuteje swjatnicy pisaše tohorunja sławny židowski stawiznar Josefus Flavijus (37-94) w swojej knize De Bello Judaico, hdźež powědaše wo wojowanju wuzwoleneho ludu přećiwo Romjanam w lětach 66-73.
Mały dopokaz rjanosće naspomnjeneho templa su namakanki, kotrež pochadźeja z temploweje hory.
Tam přewjedźechu w 90. lětach zašłeho lětstotka někotre twarske dźěła. To njebě wězo bjez wurywanja zemje móžne.
Wurytu pódu wšak cyle jednorje njewotstronichu. Dźěłačerjo zhromadźichu ju a dachu archeologam za přepytowanje.
A to wunjese wulkotne płody, dokelž woni namakachu w njej někotre starodawne wěcy, kaž na přikład zwěrječe kosće a črjopy sudobjow, ale tež fragmenty špundowanja Jerusalemskeho templa z časow krala Herodesa Wulkeho (37-4).
Jedna so wo pisane kamjenje, z kotrychž buchu wšelakore ornamenty zestajene.
Widźimy, zo wopodstatnja načasna archeologija dźeń a bóle woprawdźitosć bibliskich podawiznow.
Wjace wo tym: orygenes.pl; haaretz.com.
DJD