W Ewangeliju po Mateju čitamy sćěhowacu sadu: „šěroki je puć, kiž do zahuby wjedźe [...] a wuski je puć, kiž do žiwjenja wjedźe [...]“ (7,13-14).
To je jena metafra dweju žiwjenskeju wašnjow čłowjeka.
Šěroki puć symbolizuje žiwjenje bjez Boha a wuski puć – žiwjenje z Bohom.
Samsnu ideju nadeńdźemy tež w prěnim Starozakońskim psalmje, kiž předstaja tohorunja dwaj pućej čłowjeka: zbóžneho a bjezbóžneho.
Horjeka citowana sada Jězusa Chrystusa poćahuje so cyle wěsće na tutón psalm.
Ale nic jenož.
Jeje žórło tči snadź tež w tehdomnišej žiwjenskej realiće.
Z rjanym dopokazom toho je přez archeologow namakana šćežka, kotruž wužiwachu putnicy ducy do Jerusalema na wšelakore swjedźenje.
Wona je jenož 5,5 łochći šěroka (1 łochć = 45,8 cm), a wjedźe pódla dwójce šěršeho puća natwarjeneho přez Romjanow (wjace).
DJD
Chrósćicy, 8 IV 2016