Lubi wěriwi, w dźensnišim ewangeliju smy tak mjenowanu rožohnowansku rěč Jězusa Chrystusa słyšeli (Jan 13,31-35), kotruž směmy tež jeho testament mjenować. 

A w kóždym testamenće dźe wo to najwažniše. W tutym padźe njeje rožohnowanska rěč Jězusa Chrystusa žane wuwzaće.

Tohodla smy w dźensnišim ewangeliju wo lubosći słyšeli, dokelž lubosć je najwažniša: „Nowu kaznju wam dawam: Lubujće so mjez sobu! Kaž sym ja was lubował, tak so tež wy mjez sobu lubujće“ (Jan 13,34).

Wo tym pisa tež rjenje swjaty Pawoł w prěnim lisće Korinćanam w tak mjenowanej chwalbje lubosće (1Kor 13,1-13), kotruž słyšimy najčasćišo na wšelakich kwasach (přir. tu).

Ale móžemy ju tež před swjatej spowědźu, jako spowědny špihel, k přepytowanju swědomja wužiwać. W tajkim padźe dyrbimy jenož město słowa lubosć swoje předmjeno prajić: DJD nječini, štož so njesłuša, DJD njehlada swojeho wužitka, DJD pase so hněwa, DJD njebjerje za zło etc.

Woprawdźe!? Hdyž to činimy, pytnjemy zawěsće hnydom kak daloko smy hišće wot dospołneje lubosće zdaleni.

Tohodla je to cyle zrozumliwe, čehodla je Jězus Chrystus w swojej rožohnowanskej rěči wo kazni lubosće rěčał.

Na tutym městnje směmy so pak prašeć: Kak so lubosć a kaznja znjesetej? „Nowu kaznju wam dawam: Lubujće so mjez sobu!“ (Jan 13,34ab). Dokelž bjez swobody njeje lubosć móžna.

Kaž njemóže čłowjek bjez dychanja žiwy być, tak njemóže lubosć bjez swobody eksistować.

A kóžda kaznja, znajmjeńsa na prěni pohlad, dźě čłowjeka nuzuje. Kaznja lubosće njeje žane wuwzaće. Wona tež na wěste wašnje čłowjeka nuzuje. Wězo nuzuje k dobremu. Ale tola nuzuje.

Kak potajkim móžemy tutu napřećiwnosć rozrisać?

Praju, cyle jednorje. Zo bychmy pak to móhli derje zrozumić, dyrbimy so na jedyn tekst z Noweho Zakonja dopomnić. Mjenujcy na to, hdźež čitamy wo tym, kak swjaty Pětr so Jězusa praša, kelko razow dyrbi so wodać hač do sydom króć? (Mt 18,21).

Wotmołwa Jězusa Chrystuswa běše sćěhowaca: „Njepraju ći: Najwjace sydom króć, ale sydomdźesat króć sydom króć“ (Mt 18,22). Z druhimi słowami přeco zaso.

Wězo namjet Jězusa Chrystusa je prawy. Ale wučba pismawučenych, na kotruž so swjaty Pětr zepěraše běše tež jara mudra. Woni namjetowachu znajmjeńša sydom króc wodawać. Ale nic jenož.

Logika tuteho předpisma běše tróšku hinaša. Tule njeńdźeše jenož wo wšědne wodaće: sydom króć sydom = dnjow tydźenja.

Tule dźěše tež wo zwučenosć. Dokelž, štóž spyta sydom króć wodać, tón změje wěstu zwučenosć k wodawanju. A štóž je zwučeny wodawać, tomu njebudźe ćežko stajnje zaso wodać.

Wo něšto podobne dźe w kazni lubosće. Na spočatku trjeba čłowjek wěste nuzowanje.

To je tež tak při zalubowanju. Zalubowany čłowjek je přez wěste geny nuzowany.

Kaznja lubosće wukonja podobnu funkciju. Na spočatku nuzuje k lubosći a so nadźija, zo nastanje w čłowjeku wěsta zwučenosć.

A hdyž je čłowjek na něšto zwučeny, njeje potom žane nuzowanje hižo trěbne.

Tuž ruske přisłowo praji, zo je zwučenosć druha čłowjeska natura.

DJD