Lubi wěriwi, na tak mjenowanych seminarach manadźerjow su dołho spytali wodźacym ludźom hospodarstwa a socijalnych wobjimow přeco zaso nawučić, kak móhli konflikty rozrisać.

Dźensa, po tym zo smy přirodne wašnja čłowjeka zeznali, přiznamy, zo konflikty woprawdźe rozrisajomne njejsu.

Ćežišćo tajkich seminarow leži tohodla dźensa bóle w tym, kak z konfliktami wobchadźeć. Postupuja tak, zo słyša wobej stronje a po tym mjez nimaj wuradźuja. Kóžda strona ma dóstać, za čimž so žedźi. Žana strona njeměła měć začisć, zo steji na kóncu w tutym konflikće z prózdnymaj rukomaj. Najwyši cil rěka: Měr zaručić!

Nutřkowny dušiny pokoj a zwonkowny měr su woprawdźe za kóždeho čłowjeka wšo rozsudne. Problemy, kotrež nas wohrožuja, mamy dosć: Strachi, kotrež nas njezměrnja, wobmyslenja, kotrež nas stajnje zaso dračuja.

Za Jězusa bě pokoj, kotryž chcyše nam wón darić (Jan 14,27), wuznamny wobstatk jeho poselstwa krótko do kónca swojeho zemskeho žiwjenja. Wědźeše, zo je po tychle słowach za njeho posledna hodźina tu na zemi biła (Jan 14,28). Dawa nam tuž pokoj – „nic tak, kaž swět jón dawa, dawam ja jón wam“ (Jan 14,27ab). A tutu pokojacu mysl přiwzamy w kóždej Božej mši znowa.

Lubi wěriwi, štož swět pod „pokojom“ zrozumi, je často potom měnjene, hdyž njeknježi na přikład žana wójna. Chcemy, zo nas na pokoj wostanu kaž mać, kotraž je wot swojich hyperaktiwnych dźěći přewšu měru wužadana – a kotrejž měli so nic jenož tohodla za jeje prócu dźakować –, kaž ludźo, kotřiž steja w swětle zjawnosće a čisć stajneho naroka, być wuspěšni, wjac njeznjesu.

Pokoj, kotryž Jězus měni, rozeznawa so wot toho. To njeje jenož snano komplikowana wěc, do kotrejž smy so zašmjatali, zo bychmy před wšědnym čisćom sej wućekli abo zo bychmy problemam z puća šli.

Jeho pokoj měri so pozitiwnje a z elanom na naš swět: Zaměrne pytanje za dobrymi počinkami, jasne stejišćo, zwólniwosć, chyć dobro w tutym swěće wukonjeć a pokoj šěrić.

Štóž chce pokoj, ma so starać wo sprawnosć a ma pytać Božu wolu začuwać. Tak kaž steji to na tafličce, kotruž je basnik Dante Aligieri (1265-1321) nad wrotami paradiza připrawić dał: „W nim je naš pokoj“.

Při tym je njesebična lubosć kotruž je Jězus był žiwy (Jan 13,1) wutroba swojeho postupowanja (Mt 11,29). Bjez tuteje lubosće njehodźi so njekónčaca žadosć čłowjeka za připóznaćom a bohatstwom přewinyć.

W času, hdźež pobrachuje nam prawa orientacija, pokazuje nam Jězus wěrny puć: „Jeli mje štó lubuje, budźe moje słowa dźeržeć […]“ (Jan 14,23b).

Pomoc, kotruž nam Jězus sćele, Duch Swjaty (Jan 14,26), zwjaza nas hišće intensiwnišo z nim a swojim Wótcom. To smědźa jeho wučomnicy nazhonić, kotřiž so najprjedy strachoćiwi Jězusa dźeržachu, kajkehož jeho znajachu.

Tež hdyž nam darjene nazhonjenje z Bohom w Duchu Swjatym bolosće tutoho swěta a tež dwěle njebjerje, tak přinjese tola to jedne: Tutón pokoj dari tola přeco zaso impulsy, kiž nam pomhaja, tež w časach, w kotrychž Boha mało začuwamy, pokoj zachować, kiž nam Chrystus dari.

Słowa kaž tute, kotrež sym raz wot znateho nižozemskeho bohosłowca Phil Bosmans (1922-2012) čitał, su tajki impuls: „Sčiń, zo by so twoja wutroba wustrowiła. Wubudź kaž kuzło z twojeje wutroby posměwk: Na droze, w běrowje, při dźěle, w kantinje, při rozmołwje, doma“. Amen.

GN