„Njech su wšitcy jedne kaž ty, Wótče, we mni a ja we tebi; tak njech su tež woni jedne w namaj, zo by swět wěrił, zo sy mje ty pósłał“ (Jan 17,21).

Modlitwa je stajnje wutrobity dialog. W modlitwje wotkrywaš Bohu swoje najhłubše zmyslenje, swoje starosće, kotrež ći wutrobu poćežuja ale tež swoje wjesela a přeća.

W dźensnišim ewangeliju (Jan 17,20-26) smy słyšeli Jězusa so modlić. Mam to za wulkotny dar, kotryž je nam w Swjatym Pismje wuchowany.

Jězus prosy Wótca wo jednotu wěriwych, zo by była tajka, kaž jeho z Wótcom a jednota Wótca z nim (př. Jan 17,21).

To je Jězusej wutrobita naležnosć, zo by swět, ludźo na swěće, zrozumił: Žórło a zaměr wšeho byća je Trojjenitki Bóh.

Po slědźe ewangelija je so Jězus před swojim ćerpjenjom a wumrěćom takle modlił (Jan 18,1 – 19,42). Je to kaž, zo je nam tak swój testament – swoje wotkazanje – zawostajił. A to nic jenož za wonych, kiž do njeho wěrjachu ale tež za wšitkich, kotřiž přez jich skutkowanje do njeho wěrja.

„Prošu wšak nic jeno za nich, ale tež za tych, kotřiž budźeja na jich słowo do mnje wěrić“ (Jan 17,20)

To njeje próstwa, dokelž nochce Jězus snano wosamoćeny być widźo před sobu swoju smjerć.

Jězusowa nutrna žadosć, „zo bychu tam, hdźež sym ja, tež ći ze mnu byli, kotrychž sy mi dał, zo bychu widźeli moju krasnosć, kotruž sy mi dał“ (Jan 17,24a), korjeni w jeho lubosći k nam ludźom.

Wón chce za nas podźěl na jeho krasnosći a to nic na někajkej krasnosći, tež nic na wonej, kotruž měješe čłowjek w spočatku (Gen 1,1 – 2,25), před zhrěšenjom (Gen 3,1-7), ale podźěl a zhromadnosć na a w jeho krasnosći, kotraž so z lubosće Wótca žórli: „Přetož sy mje lubował před stworjenjom swěta“ (Jan 17,24b).

A tutu „sławu, kotruž sy ty mi dał, sym ja jim dał, zo bychu jedne byli, jako smój mój jedne, ja w nich a ty we mni, zo bychu dóšli do dospołneje jednoty, zo by swět spóznał, zo sy ty mje pósłał a zo sy jich lubował, kaž sy mje lubował“ (Jan 17,22-23).

Kajka to lubosć a kajka to dowěra za nas a do nas!

To pak je tež wužadanje! My, kotřiž do njeho wěrimy přez swědčenje tych, kotřiž su jeho słowo słyšeli a jeho krasnosć widźeli, krasnosć jako „Jednorodźeneho wot Wótca, połneho miłosće a prawdy“ (Jan 1,14), kaž to swjaty Jan na spočatku swojeho sćenja praji, my mamy před swětom tak žiwi być, zo by swět nazhonił Božu móc a krasnosć.

To njezamóžeš ze swojeje mocy! A to Jězus wě. Tohodla tež praji, „Jeli mje štó lubuje, budźe moje słowo dźeržeć, a mój Wótc budźe jeho lubować, a přińdźemoj k njemu a budźemoj pola njeho bydlić“ (Jan 14,23b), kaž smy słyšeli zašłu njedźlu.

Jězus jenož njeprosy w modlitwje ale je tež tón, kotryž spjelnja.

Tak su tute słowa za nas dźensnišich přihot na Swjatkowničku: Pósłanje Ducha Swjateho. Tuta Boža móc posylnja kóždeho, kotryž je z nim a pali kaž woheń lubosće, kotryž pak njespali.

MN