Lubi bratřa, lube sotry w Knjezu!

Bamž Jan Pawoł II je dał dźensnišej njedźeli pomjenowanje Njedźela Božeje miłosće.

Znajemy dalše pomjenowanja, napřikład Běła njedźela a Młode Jutry.

Móhli tež prajić Japoštoł Tomašowa njedźela, wšako steji wón dźensa tróšku w srjedźišću (Jan 20,24-29). Hdyž so wo nim rěči mjenujemy jeho najbóle njewěriweho Tomaša. 

Tomaš chce wšo cyle dokładnje wědźeć. Sam nazhonić (Jan 20,25). Jemu je wažne, zo stej wěra a wěda w jednoće, zo ma wěra zmysł. Wón poprawom docyła njewěriwy njeje.

„Kaž je mje pósłał Wótc, tak ja was posyłam“ (Jan 20,21c), słyšimy Jězusa wučomnikam prajić. To je přikaz spočatka! Woni maja dale wjesć, štož je Knjez sam započinał. K tomu wuhotuje jich ze swojim Duchom (Jan 20,22).

Zapřijeće Ducha da nam myslić na dar Ducha Swjateho.

Někotryžkuli je so w zašłych tydźenjach swojeho fararja hižo za přichodnym terminom firmowanja prašał. Wosadni wočakuja, zo našim młodostnym so dari móc, kotraž jich k tomu wukmani, zo so sami staraja wo žiwu wěru a wo rozšěrjenje wěry.

Někotři młodostni hišće njewědźa, zo jich to woprawdźe trjechi abo njemóža sej předstajić, zo su tutomu nadawkej zrosćeni.

Směmy wšak so prašeć, čujachu so wučomnicy tehdy na swój nadawk přihotowani? Je čłowjek, kotryž nowe dźěło započina, na swój nowy nadawk, na jemu spožćenu dowěru, woprawdźe w kóždym padźe dosć derje přihotowany?

Žiwjenje wuči, zo rosćeš z nadawkami. Namakaš swój puć, hdyž so na puć podaš. Tohodla tež njejapki nadawk na so wzmi. Bjer na so swoje wuzwolenje a póznaj, zo to dźe, na čož sy so nastajił abo za čož bu wuzwoleny.

Jězus praji wučomnikam: „[…] ja was posyłam“ (Jan 20,21c). Hdyž sej tole prawje přemyslimy móhli zwěsćić, zo dari so nam dalše pomjenowanje za dźensnišu njedźelu: Njedźela zmužitosće!

Zajimawe, zo słyšimy dźensa tohorunja tele Jězusowe słowo:

„Kotrymž hrěchi wodaće, tomu su wodate, a kotrymž je zdźeržiće, tym su zdźeržane“ (Jan 20,23).

Jězus spěchuje wujednanje wšitkich z Wótcom. Wótc sam je k tomu połožił zakład, z tym, zo je Jeho, swojeho Syna, dał k ćerpjenju, wumrěću a zrowastanjenju.

Toho Wótca maja japoštoljo nětko wšitkim ludam spřistupnić. Miłosć Wótca ma so pokazać po wšěm swěće a ma wobnowić wobličo zemje. To je misijón miłosće!

Tele prěnje zetkanje ze zrowastenjenym Knjezom Tomaš skomdźi (Jan 20,24). Nětko chce fakty sam widźeć, zo móhł wěrić (Jan 20,25).

Jako Jězus tydźeń pozdźišo před njeho stupi, tute přeće Tomaša nadobo hižo njejima (Jan 20,26-27). Wón widźi wjace, hač je so nadźijał a nětko wuznaje: „Mój Knježe a mój Božo!“ (Jan 20,28b).

To je wuznaće bjez kóždeho kompromisa. Zdobom je to krasne hrónčko za wosobinsku modlitwu. Hrónčko hodźi so wosebje, hdyž so k Hlejće Jehnjo Bože přežohnowane woblatko pokaza.

Miłosć, kotruž Knjez Tomašej wopokaza, směmy sami tež nazhonić. Kóždy raz, hdyž smy přeprošeni k zetkanju ze Zrowastanjenym, wosebje w swjatym sakramenće wołtarja ...

MD