Luba čitarka a luby čitarjo, dźeńsa, hdyž swjećimy Bołmončku, bych chcył na jedny rjanu symboliku tuteje njedźele dopomnić, na znamjo wóslika, na kotrymž zaćahnje Jězus do Jerusalema.

Najhusćišo so praji, zo symbolizuje wón ponižnosć Syna Božeho. Na přikład w Knize Sacharija čitamy tole: „Pokorny jěcha wón na wóslatku, na žrěbjeću wóslicy“ (Sach 9,9b).

Ale nic jenož to. Znajemy hišće znajmjeńša dwě dalšej znamjeni.

Najprjedy woznamjenja wón kralowsku hódnotu a dostojnosć Jězusa. Na to pokazuje tohorunja sada z Knihi Sacharija, hdźež so rěči wo zaćahu wěsteho krala do hłowneho města Israela: „Raduj so juskajo, dźowka Cionska, hlej, twój kral přichadźa k tebi […] jěcha wón na wóslatku […]“ (Sach 9,9).

Tute znamjo pak zwuraznja hišće jednu mysličku.

W Swjatym Pismje předstaja wosoł tež ideju jedneje pusćiny, kotraž nasta na městnje wobydleneho města. Wo tym čitamy w knize profeta Jesaja: „Přetož hród je wopušćeny, a hołk města je womjelknył. Ofel a stražna wěža stej wućek a chowanka na dołhi čas, dźiwim wosołam běhanišćo a stadłam pastwa“ (Jez 32,14).

A to by móhło z jednym znamjenjom Jězusoweje smjerće na křižu być, kiž bě wot nimale wšitkich jeho wučomnikow wopušćeny: „Woni pak złožichu ruce na njeho a zajachu jeho. […] Nětko jeho wšitcy wučomnicy wopušćichu a ćeknychu“ (Mk 14,46-50).

To pak rěka, zo znamjo wosoła njewoznamjenja jenož ponižność Jězusa, ale tež jeho kralowsku dostojność a samotne ćerpjenje: „W dźewjatej hodźinje zawoła Jězus z wulkim hłosom: Eloj, eloj, lamma sabachtani, štož přełožene rěka: Mój Božo, mój Božo, čehodla sy mje wopušćił?“ (Mk 15,34).

DJD