Kaž Abraham so Bohu dowěrjamy

Lube sotry, lubi bratřa, słuša k našemu žiwjenju, zo so na wěste žiwjenske situacije zwučimy. W dźěćatstwje smy hižo nawuknyli, što na nas dorosćenych wšitko čaka. Smy nawuknyli rozeznawać mjez tym, štož nam derje čini, a tym, štož nam škodźi.

Smy nawuknyli, na swójskich nohach stać a swój puć kročić. Prěni raz sam nakupować hić, prěni raz z ćahom jěć abo tež prěni raz zwonka něhdźe přenocować. Z perspektiwy dźěsća su to trěbne kroki při wuwiću k sebjewědomemu čłowjekej.

Štó z nas njedopomni so na prěnje prózdniny daloko preč wot doma: to zwučene wopušćić, zo bych so na nowe a wulkotne, ale hišće njeznate zwažił.

W našich swójbach dožiwjamy, kak lochko to być móže – za někotryžkuli mać, za někotryžkuli nana snano raz tež pře jednore, hdyž sej přeja, zo njeby dźěćo jich tak spěšnje zabyło, dokelž wšak nochcedźa dźěćo same poprawom hišće tak spěšnje pušćić – abo tež, kak ćežko to za dźěćo same być móže.

Kóždy z nas je w swojim žiwjenju tajke nazhonjenja činił. Činimy je přeco zaso znowa, hdyž na př. naše bydlenje měnimy, hdyž na nowym dźěłowym městnje započinamy, hdyž z někim nowy poćah započinamy.

Ćežko pak móže być, hdyž wopušćimy swójski kraj. Ćežko je, to štož je mi lube w mojej domiznje, zady so wostajić – wopušćić. Hišće ćešo je, so wot hódnotow a zwučenosćow swójskeje lubowaneje swójby rozžohnować. Přetož to wšo dawa identitu w žiwjenju a kóždemu z nas kruty wěsty schow.

Z tutoho pozadka móžemy sej sčinić jedyn wobraz wo tym, što za Abrahama rěka, hdyž Bóh jemu praji: Wućehń preč, wućehń preč z twojeho žiwjenja. Hotuj so do njewěsteho (Gen 12,1-3).

Abo hinak prajene, kaž da so hebrejski tekst tež zrozumić: Dźi za sebje sam. Stań so cuzy w swěće, zo by jasnišo widźeć móhł. Budź pućowacy, zo by namakał městno wotpočinka. Wućehń do samoty, w kotrejž sy na so sam pokazany.

Za Abrahama je hłós Boži započatk wěsteho póstneho časa, kiž chce tež za nas čas być, w kotrymž wućehnjemy, w kotrymž za sebje sami smy, w kotrymž sej čas wotpočinka popřejemy, preč ze wšědnosće, preč wot starych zwučenosćow a wotwisnosćow, preč wot znateho a přijomneho.

To klinči tola nimale zaso moderne, abo nic? To činja tola mnozy dźensa tak – a samo tajcy, kotřiž so samo scyła jako nabožni abo křesćenjo njewobhladuja.

Tute čitanje – Gen 12,1-3 – pak ma tež hišće druhu dimensiju. Njezabudźe na toho, kiž Abrahama napomina wućahnyć, kiž je motor za Abrahamowy wotchad, kiž jeho pohibuje, kiž jemu přichod slubi.

Hdyž čitanje tuteje póstneje njedźele za sebje samych zrozumić chcemy, njemóžemy so toho wzdać, zo prajimy: Póstny čas ma za nas być čas, w kotrymž so na Bože słowo spušćamy – z našej zańdźenosću a našim přichodom, abo kaž to za Abrahama rěkaše: z generacijemu před nami a generacijemi po nami. Rozsudny přechod twori jednotliwy čłowjek, něchtó, kiž je so dał wot Boha narěčeć. Něchtó, kiž bě kmany wotmołwu dać.

Wobaj staj zwólniwaj: Abraham je wotewrjeny za Božu wolu, Bóh wotewri Abrahamej přichod.

Potom móže z njewěstoty nastać wěstota a z łahanja sebjewědomje. Přetož wućah a so na puć podaće njestawatej so potom kaž bjez přićiny, ale stej sćěwk jasneho rozsuda, z Bohom so zjednać, jemu dospołnje dowěrjeć a so wodźić dać wot toho, zo wón k swojemu słowu steji, kiž prosće žohnuje.

Hdyž mać abo nan prěni raz dźěćo sćele nakupić, potom wě dźěćo, zo mataj staršej dowěru a zo čakataj, haj zo so wo dźěćo starosćitaj. Potom wě dźěćo, zo tež hdyž nětko swój puć dźe, čłowjek k njemu steji, kiž je jeho pósłał. Tak je tež z Bohom a z nami.

Z tym zo wšitcy wjetše a mjeńše nazhonjenja činimy, njech přeco zaso toho začuwamy, kiž je nas do žiwjenja zwołał a zdobom nas wołał, zo bychmy wućahnyli; Bóh, kiž ma z nami w žiwjenju wulkotne wěcy na mysli.

Kaž Abraham njech so Bohu dowěrjamy a jeho přilubjenju: Ty stanješ so ze žohnowanjom. Amen.

GN