Tu je tola wšitko jasne! Po židowskim Zakonju nima při mandźelstwo-łamanju lepjena žona hižo prawo na žiwjenje: Ma być skamjenowana! (Jan 8,4-5). 

Sama steji wona před wobskoržerjemi (Jan 8,3).

„A što prajiš ty?“ (Jan 8,5b) – Jězusej su pasle nawlakli.

Jeli so ma po židowskim Zakonju (Lew 20,10; Dtn 22,22-24), je nimo z jeho miłosću a přećelnosću, z jeho prědowanjemi wo lubowacym Wótcu. Jeli pak so po Zakonju nima, je wón tón, kiž wočiwidnje přećiwo židowskemu Zakonjej jedna.

Tak abo hinak – Jězus je w paslach. Jězus wězo swojich njepřećelow znaje a wě, što je jich wotpohlad (Jan 8,6a).

A zaso jedna cyle hinak. Njewotmołwi ničo. Nochce někajku – njech tež theologisku – diskusiju. Ně, wón so schili a pisa na zemju (Jan 8,6b) a wšitcy čakaja na wotmołwi, jeho njepřećeljo su sej swojeje wěcy wěsći, wona žona połna stracha a lud z lutej napjatosću.

Z jeho mjelčenjom a do pěska pisanjom konfrotuje Jězus wobskožerjow samych ze sobu. Ale woni to njepytnu, wužadaja sej wotmołwu (Jan 8,7a). Tuž so Jězus stanywši zruna a rěči: „Štóž z was je bjez hrěcha, njech prěni čisnje na nju kamjeń!“ (Jan 8,7b).

Tute Jězusowe słowo rozłama přezjednosć wobskoržowarjow, kotřiž so w zhromadnosći sylni čujachu. Kóždy ma sebi swoje začuća, kotrež jeho wobknježa, wuwědomnić (Jan 8,9a).

Woni chowaja so za Zakonjom a widźa jenož winu žony. Su samopašni a swjatule. Što so stanje, hdyž so złe přeća a zła fantazija wujewja, kotraž je w nich žiwa?

„Štóž z was je bjez hrěcha, njech prěni čisnje na nju kamjeń!“ (Jan 8,7b).

Njeje žiwjenja bjez hrěcha!

Tute słowo Jězusa rěza do wutroby. Bjez hrěcha, cyle njewinowaty – to něchtó njeje. Žadyn njemóže twjerdźić, zo je bjez hrěcha.

Ani jedyn sej njezwaži kamjeń na žonu čisnyć. Wobskoržerjo cofaja. Ći starši jako prěni (Jan 8,9a). Tak zbywatej jenož hišće Jězus a wona žona (Jan 8,9b).

Swjaty Hawštyn (354-430) pisa: „Smilnosće potrjebna steji před smilnosću“.

Swojich sudnikow bě žona „zhubiła“. So hłuboko hańbujo a sej swojeje winy wědoma steji před Jězusom.

Jězus so ju praša: „Njeje će nichtó zasudźił?“ (Jan 8,10c).

A kaž wolóžena praji žónska: „Nichtó, Knježe“ (Jan 8,11b).

A Jězus, kotryž ma jenički prawo ju zasudźić, ju na jeje hrěch njezwjaza ale jej přichod wujasnja: „Ani ja će njezasudźu. Dźi a njehrěš hižo!“ (Jan 8,11de).

Wón wězo jeje skutk njezłahodźi, njesčini z mandźelstwołamanja něšto normalne. Wón ju kruće napomina hižo nic hrěšić (Jan 8,11e).

Mandźelstwołamanje je hrěch ale Jězus njewidźi w skamjenjowanju, w morjenu, w zničenju wupuć. Rozsudny je nowy spočatk.

Njehrěš hižo!

Wona nazhoni hłubinu Božeje smilnosće. Jězus wěri do dobreje wole čłowjeka!

A kak je z nami?

MN