Lubi wěriwi, jónu cyle sprawnje: Njeje to dar, zo móžemy wěrić? Kelko ludźi by to rady chcyło. A byrnjež so na hłowu stupili. Wšo ničo njepomha! Hdyž na swój puć wěry hladam, tak začuwam, zo je to dar zamóc wěrić. Dźakownje zhladuju na ludźi, kotřiž su so ze mnu modlili, jako běch dźěćo. A woni mi wo Bohu powědachu. Mnozy to njemějachu. Widźu dožiwjenja, w kotrychž mi wěra mocy dari. Zhladaju na to, zo so mi přez wěru woprawdźity zmysł do žiwjenja dari. Tola, hdyž tak prawje hladam, pytnu tež: Druzy ludźo činja napřećiwne nazhonjenja. Negatiwne nazhonjenja wjedu skerje do njewěry. Ludźo čuja so zludani. Druzy zaso widźa swój zmysł w žiwjenju bjez wěry.

Sym nětko lěpši hač tući? – Jasnje pak mi je, zo běch naraz namołwjeny so rozsudźić. To pak bě hinaši rozsud, hač hdyž so za wěste cholowy abo wěste awto rozsudźu. Wotwažować móžu přez to, što mam z wěry, čehodla je lěpje wěrić hač njewěrić. Wo tym rěčeć pak jenož ćežko zamóžu.

Tu pomha mi wid do Dobreho poselstwa. Wobhladajmy sej runjež hišće raz jednotliwe sceny. Wučomnicy zamkaja durje – žane znamjo za hłuboku wěru. Tola Jězus so jim zjewi. Jězus pokaza so jim ze swojimi błuznami. Tež wučomnicy hakle pomału ale wěsće wěrić nawuknu. Nichtó druhi hač Jězus sam dari jim tute nazhonjenje. Tola Tomaš njeje z nimi. A wučomnicy powědaja jemu nětko, što su wšitko dožiwili. Tomaš dwěluje. Chce sam Jězusa ze swójskimi wočemi widźeć. Tomaš je mi jara sympatiski, dokelž wšitko hnydom njewěri. Wón steji swojim dwělam. Ale tež wón smě nazhonić: Jězus přińdźe jemu napřećo. Jězusej je Tomaš wažny. Ně, njeje to scyła jenož Tomaš, kotryž so ćežko čini, poselstwo wo zrowastanjenju wěrić. Tež ći druzy wučomnicy mějachu swoju lubu nuzu. Emawscy wučomnicy zeznachu Jězusa hakle při łamanju chlěba. Kak bychu so Filip, Handrij, Jakub, Pětr zadźerželi, hdyž bychu na městnje Tomaša stali? Kak by so něchtó z nas zadźeržał? Bychmy my wšo wěrili?

To je to poselstwo Ewangelija. Naše prašenja pak su Bóhu wažne. W mnohich rozmołwach sym dožiwił, kak jara pytaja ludźo za wěrnosću, za wotmołwami na swoje prašenja – a kak mało su jenož z prašenjemi spokojom, kotrež tutón swět nastupaja. Snano je prawje, jich runje na tute zadźerženje Jězusa pokazać, kiž nam w prašenjach napřećo přińdźe.

Jězus přeprošuje nas, do Njeho wěrić, tak kaž je Tomaša přeprosył: Njebudź njewěriwy, ale wěriwy!

Lubi wěriwi, tež nam so wěsće znamjenja darja, hdyž cyle sprawnje Boha pytamy. Tym, kiž dźensa pytaja, dawa Bóh woprawdźite znamjenja. Wo tym sym přeswědčeny. Jedna móžnosć je na kóždy pad, přeco zaso wo wěrje rěčeć, mjenujcy wo tym, što sym přez wěru nazhonił.

Čim dlěje sym z młodymi ludźimi hromadźe a lěpje hišće po puću, ćim bóle słyšu přeběrajcy tutu žadosć. Haj, hdyž sym so za Jězusa a jeho poselstwo jónu rozsudźił, potom to žadyn moraliski wukon wjace njeje. To njeje přičina, so lěpje čuć hač njewěriwi. Sym pak so rozsudźił – za Boha. Bóh je při tym prěnju kročel ke mni sčinił. Je mi w Jězusu nowy poskitk sčinił. Tutu wěru pak měli přeco zaso ponowjeć, ze wšěmi dwělemi, kiž su.

Što pak je z tymi, kotřiž so wěrje napřećo spjećuja? Čehodla njeje Bóh po zdaću wšitkim ludźom wěru darił? Čehodla wotpokazuja ludźo Božu lubosć a Bože poselstwo? To mam lědma wotmołwu na to. Kóždy čłowjek ma swobodu, so sam rozsudźić. Nadźijam so wězo, zo Bóh přeco zaso za nim dźe. K wěrje přińć je tola wuslědk mnohich nazhonjenjow, je wuslědk dołhich přemyslowanjow a hłubokich modlitwow. Kelko zetkanjow ze wšěmi móžnymi ludźimi …

Wón pyta ludźi a to přez kóždeho jednotliweho křesćana. Kóždy je prašany, kóždy z nas móže pokazać: Wupłaći so, jako křesćan w tutym swěće žiwy być? Jězus dźě je žiwy, je zrowa stanył! Hdyž potajkim dwěluju, móžu so modlić: Božo, daj mi Će póznać! Bóh dari wěru – runje tež přez nas! Amen.

GN