Luby čitarjo SPDE, dźensa so započina nowe liturgiske lěto, tohodla bych chcył sćěhowace mysle k tomu podać.

Sprěnja. Často so praji, zo je Adwent čas wočakowanja. To přitrjechi! Ale nic jenož, dokelž słowo adwent pochadźa wot łaćonskeho adventus, kotrež rěka tež přichad.

Tohodla su wótcojo Cyrkwje, kaž na přikład swjaty Hawštyn a dalši, wo třoch přichadach Jězusa Chrystusa wučili.

Prěni přichad bě historiski, a kaž to hižo tute pomjenowanje praji, tón je hižo był.

Třeći přichad budźe eschatologiski, to rěka tajki, kotryž hišće budźe, jónu na kóncu časow. 

A druhi přichad je duchowny, kotryž je mjez prěnim: historiskim, a třećim: eschatologiskim.

W času prěnjeho přichada Jězusa Chrystusa njeběše žadyn z nas žiwy. Druzy běchu, ale my nic. Dočakamy-li so – jako hišće na swěće žiwi – třećeho přichada Jězusa Chrystusa, to njewěmy. Jeho datum je wulke potajnstwo, kotryž běše samo za Jězusa Chrystusa jako čłowjeka njeznaty: Wo wonym dnju abo hodźinje njewě nichtó ani jandźeljo w njebjesach, ani Syn, ale jeno Wótc (Mt 13,32.

Tola jedna wěc je tule cyle wěsta: Kóždy z nas je hižo dožiwił abo móže dožiwić tutón druhi – duchowny přichad Jězusa Chrystusa.

Kak to? Je to móžno přez přijimanje swjatych sakramentow, ale nic jenož, dokelž Jězus Chrystus přichadźa k nam w kóždym čłowjeku, wosebje w ćerpjacym.

Zdruha. Adwentny čas ma tež dwoji charakter.

Z jedneje strony je to čas přihotowanja na wysoke Hodowne swjedźenje, hdyž so prěni přichad Božeho Syna wopomina.

Z druheje strony pak je to čas, kotryž wjedźe nam mysle na wočakowanje Chrystusoweho přichada na kóncu časow.

Tohodla su liturgiske teksty Adwenta do dweju dźělow rozdźělene.

W prěnim dźělu, kotryž traje wot 1. njedźele Adwenta hač do sydomnateho Hodownika, so rěči wo eschatologiskim přichadźe Jězusa Chrystusa na kóncu časow.

W druhim dźělu pak, kotryž traje wot sydomnateho Hodownika hač do Hód, so powěda wo historiskim přichadźe Jězusa Chrystusa.

Ztřeća. Wot prěnjeje njedźele Adwenta, kaž bu to hižo naspomnjene, započina so nowe cyrkwinske lěto. Tutón króć je to tak mjenowane lěto „B“. Pismik „B” pak woznamjenja, zo nimale kóždu njedźelu słyšimy sćenje z Ewangelija po Marku.

Je to najstarši ewangelij ze wšitkich štyrjoch ewangelijow. Jedna hypoteza samo praji, zo bu tutón tekst hižo někak dwaceći lět po Jězusowym donjebjesspěću napisany. W tutym teksće rěči Jězus Chrystus poměrnje mało, tola wjele dźěła a skutkuje. Njech je tole w našim žiwjenju podobne.

DJD