Na wulěće z ministrantami wobkedźbowachmy jednoho čłowjeka. Běše cyły čas zrudny, haj, samo pochmurjeny. Potom rozmyslowachmy, čehodla? Ministranća běchu stajnje wjeseli, tohodla so tež derje mjez nimi čujach. Na wječornej diskusiji smy zestajili štyri stawy čłowjeskeho ducha. Prajachmy sej we wjetšinje, zo zwonkowna radosć njeje wjeselo, a chutnosć njeje zrudoba. Kóždy z nas pak běše přezjedny, zo je zrudoba čłowjeskej naturje přećiwna, a zo trjebaja ludźo wjeselo kaž powětr.

Zamóže so dźensniši swět, abo prajmy dokładnišo – naša towaršnosć – hišće wjeselić? Hdyž zetkamy wjesołeho, posměwaceho so čłowjeka, njemyslimy, zo je to něšto wšědne, ale skěrje wosebite. Potom je nam tónle někak přićahliwy. Chcemy jeho bliže zeznać a wosebje tutu potajnosć wuslědźić, mjenujcy – Što čini jeho tak wjesołeho?

Hdybychmy měli stajnje wěrnu radosć w našej wutrobje, njebychmy trjebali cyłu tutu industriju zwonkowneho wjesela. Snano, je přehnate prajić: To je industrija, ale pohladajće, kajke dochody wot toho přichadźeja: Njeje na př. sćěh zrudoby, zo ludźo njepoměrnje wužiwaja alkohol? Abo njejsu drogi něšto podobne, mjenujcy jako pytanje za zabyćo w zrudobje? Abo harowata hudźba, nima wona podobny cil? Tež wona chce prózdnoći a zrudobje modernych ludźi zadźěwać.

W spowědnym stole móžeš druhdy njespokojnosć ludźi słyšeć, w tym zmysle, zo samo před Bohom skorža. Jeli pak sej dokładnje jich naležnosć wobmysliš, póznaješ, zo su so runje woni sami na wopačny puć podali, swojich hrěchow a wopačneho žiwjenja dla. Přitym lědma so modla, lědma so z wěru zaběraja a njejsu žiwi po Božich kaznjach. Potom je bjez dźiwa, zo maja lědma wjeselo a dowěru. Jedyn katólski spisowaćel pisaše: Jězus přinjese stajnje wjeselo a nic zrudobu. Jeho potajnstwa su potajnstwa wjesela; bolostne potajnstwa smy sej husto sami naparali.

Japoštoł Pawoł nas namołwja: Wjeselće so!, Praju wam hišće jónu, wjeselće so! (Fil 4,4). Je to přikaz? Najskerje haj. Jeli sy samo lubosć – tutu najwjetšu potrjebnosć čłowjeka, tola we formje kazni wot Boha dóstał, čehodla nic wjeselo? Tute wjeselo móže tež Swjate Pismo nam kazać, znajměńša tohodla, zo njeby něchtó sej myslił, zo je wjeselo w žiwjenju njetrjebawše.

W starym łaćonskim kěrlušu rěka to: Ubi sunt gaudia? – Hdźe su woprawdźite hłuboke wjesela? Hdźe mamy je pytać? Jasne je, zo nic we wužiwanju a wobsedźenju. Maš tajke swětne žiwjenske prawidło, kiž rěka: Čim wjace wobsedźiš, ćim njespokojniši sy, abo hinak prajene: Njebudźeš zasadnje zbožowniši. Dźensa maš wokoło nas ludźi, kotřiž čas žiwjenja najwšelakoriše wěcy hromadźa, so při tym poća, maja stres, ale zdobom zabudu na woprawdźite žiwjenje. Potom słyšiš wot nich: Mějach lědma chwile za lubosć, za zhromadnosć, za rozmołwu. Sym rozmjerzany, přetož sym w žiwjenju wopačnje inwestował. Što pak z wužiwanjom? Haj, wono čłowjeka wěsty čas spokoja, ale potom wobšudźa a so wotsali, a na jeho městno stupi wulka prózdnota.

Što pak je so ze zrudnym čłowjekom z našeho ministranckeho wulěta stało? Smy jeho w našim lěhwje wobkedźbowali. Jeho zrudoba tčeše w nim hižo jako habitus, hačkuli njeměješe žanu wažnu přičinu zrudny być. Wón njeběše jenož zrudny, ale je tež z druhimi njelubosćiwje wobchadźał. Častodosć je tajka zrudoba towarška zła.

Snano njejsu za čłowjeka dźensnišeho swěta trěbne filmowe komedije, kabarety, talk-schowy abo lunaparki, ale najprědy znutřkowna změna? Hodowne wjeselo nawróći do našich wutrobow pod wuměnjenjom, zo něšto přeměnimy, to rěka :

• bóle so Bohu dowěrjeć,
• bóle sebje samoho akceptować,
• wjace časa za druhich měć, a skóńčnje
• jednoriši być.

Bjez prawidłowneho a sprawneho wobželnosćenja swojich zmylkow a wopačnosćow před ludźimi a swojich hrěchow před Bohom, njezměješ wěrne wjeselo. Přidatnje, prócuj so, w swojim žiwjenju cyle jednory być, spokoj so z małym, popřej druhemu to, štož by sam rady wobsedźał. A tak změješ w swojm dźěsćowskim nastajenju k Bohu, połnu radosć, kotruž ći nichtó wzać njemóže. Amen.

TAD