Wosoba Jana Křćenika je stajnje zajimawa. To so pokazuje wosebje w Adwentnym času. Wo nim steji wjace w Swjatym Pismje hač wo swjatym Pětrje. Što je zajimawe na nim? Skromnje zdrasćeny (Mk 1,6a), jědł je jednorje (Mk 1,6b) a jako asket k pokuće wšitkich woła (Mk 1,4). Wón je zmužity a bjezkompromisny – njeje na přikład wahał, Herodesej do mjezwoča prajić, zo je sej tónle žonu wzał, štož njebě po Božich kaznjach (Mk 6,17-18). Nimo zmužitosće bě jeho wulka pokornosć. Črjódy ludźi, kotrež k njemu přichadźachu a jeho česćowachu, by móhł zawjesć a sebje samoho Messijas mjenować. Jan pak je wědźał, štó wón je, što ma činić a komu słuži (Mk 1,7-8; Jan 1,19-27).

Z Janom so tež Jězus zaběraše. Wón je so za nim prašał, z tym zo je prajił: „Što sće wušli w pusćinje widźeć? Sće chcyli sćinu wohladać, we wětřiku hibanu? Abo što sće wušli widźeć? Čłowjeka w mjechkej drasće?“ (Mt 11,7b-8a). Tajki Jan njebě, dokelž so hibaca sćina to rěka čłowjek, kiž njeje kruty, kotryž nima mjezwočo a husto swoje přeswědčenje měnja. A w mjechkej drasće to je lěni typ, kotryž jenož za komodnosću pyta.

Jězus mjenuje Jana toho, kotryž jemu puć runa (Mt 11,10). Je prawje, dokelž Jan bě kmany přichad Jězusowy přihotować: Wot młodosće je swój charakter skrućał. Njebě kaž sćina, njeje komodny, nawopak – kruty, njehlada na wosobu, njeboji so a wjedźe jednore žiwjenje. Wot młodosće je nawuknył so wzdać. Tohodla je wjace hač profet – praji Jězus – dokelž njeje jeho přichad jako Messijasa wozjewjał jenož ze słowom ale tež z cyłej wosobu (Mt 11,11).

Móžemy so prašeć: Kelko je we mni wot Jana Křćenika a kelko wot čłowjeka w mjechkich drastach? Bych był kmany, Jězusej přichad dźensa přihotować? Zawěsće něchtó praji: Wón je hižo na swět přišoł, k čemu hišće jedyn Jan? Přichad Jězusa je pak třikrótny, tak kaž swjaty Bjarnat pisa: „Z prěnim přichadom bě Knjez widźomny na zemi a žiwy mjez ludźimi. Hdyž budźe posledni přichad, potom je sud a wón je sudnik. Je pak hišće mjez tutymaj dalši přichad Knjeza: zakryty, w hnadźe, kotryž jenož wuzwoleni wohladaja - widźa Knjeza we sebi, słuža jemu pilnje w modlitwje a dobrych skutkach, a jich duša budźe wumóžena“. Tutón Jězusowy přichad so stanje w nas, z tym zo w swojej duši Jězusej puć runamy. Z tym, zo lubujemy bóle to wysoke a njebjeske, hač to niske a zemske.

Hdyž je čłowjek pře komodny a bjezměrny, je za natwar njebjeskeho kralestwa zhubjeny. Dźensniši dźeń je konsum dźeń a wjetši. Tajka žiwa komodnosć njepřeměnja jenož ćěło, ale tež dušu čłowjeka: Rozum je potom zawrjeny za nadnatursku atmosferu, za zajim za Boha a za wěru.

Askeza, abo we wšědnym so něčeho wzdać, wosebje w Adwentnym času, by nam druhdy tyło. To by nas čisćiło wot njetrjebawšich wotwisnosćow, kotrež nam prěkuja puć k Bohu. To přinjese wjac znutřkowneje swobody, wjac wjesela nad małym. To přinjese zaso zapal a horliwosć do žiwjenja a pobožnosće. Tak je to derje so druhdy prašeć: Kelko Jana Křćenika je we mni?

TAD