Lubi wěriwi, poprawom jedna so wo cyle banalnu stawizničku, kotruž smy runje słyšeli. Dwě samodruhej žonje so zetkatej, kaž milijony žonow wšědnje na tutym swěće. Ta jedna ma dołhi, wobćežny puć za sobu – dyrbješe dźě přez horiny. Wo strapacach pućowanja so ničo njerozprawja, zhonimy pak, zo Marija chwata. Po zetkanju z jandźelom njemóže poprawom scyła hižo čas brojić. Wěra pohnuwa ju k hibanju. Marija chce k swojej kuzinje Hilžbjeće. Wo čim rěčitej dwě žonje, hdyž stej samodruhej? Dźensa byštej so z wěstosću wo problemach a ćežach wuměniłoj, kotrež tute wobstejnosće na sebi maja. Kotre strachi su z tym zwjazane, kak wobćežne je so tóšto stało, kotre riziki wobsteja za hišće njenarodźene dźěćo.

Pola Marije a Hilžbjety bě to po zdaću cyle hinak. Při tym ma jedna, jako póznožiwotna, komplikowanu samodruhosć. Druha je młoda holca. Tuta by měła poprawom wšu přićinu, strarosćiwje do přichoda hladać. Tola wobě žonje stej w dobrej nadźiji a wo tym tež rěčitej. Starša chwali młódšu a ju zbóžnu sławi, dokelž je Marija Bohu prosće wěriła. Cyle hinak, hač bychmy to wočakowali, njerěči Hilžbjeta potom wo swojim dźěsću ze wšěmi zwjazanymi nadźijemi. Ně, rěči wo dźěsću druheje, rěči wo swojim Knjezu.

Hilžbjeta bě potajkim za Mariju po jandźelu dalši dopokaz Božeje wšehomocy. Štóž zamóže staršej žonje napřećo wšěm wočakowanjam dźěćo darić, Tón móže tež žónsku z Nacareta za mać Božu sčinić. Bóh ma potajkim plan ze wšěmi ludźimi: Hač staršimi abo młódšimi, hač wučenymi abo naiwnymi. Přeńdźe při tym wšě móžne dopóznaća. Bóh njestara so wo to, što ludźi praja, wo zadźiwane sutanje susodow, wo wumjetowanja we swójbje. To je ta jedna přestara a njedóstanje ženje dźěći a druha je přemłoda. Tola ani Marija ani Hilžbjeta njediskutujetej dołho abo njerozwažujetej wo tym „hdyž no“ a „kak da jenož“. Dowěritej so prosće Bohu a jeho poselstwu.

 W 1. čitanju tuteje njedźele jewi so profet Micha. Wón bě profet z přewšo wótrym jazykom, kiž wyšnosć kraja Judy šwikaše a zasudźeše, dokelž „małych“ bjez wobmyslenjow wuklukować njedowidźachu jako přeńdźenje. Jeho hłós měrješe so přećiwo wikowarjam imobilijow a brónjow a přećiwo bankownikam, njesprawnym sudnikam a hrubym politikarjam, kotřiž „mjaso ludu žeru“, kaž to jónu po słowje pola njeho rěka, „kotřiž dobre hidźa a złe lubuja“. A kaž pola najwjace z profetow wotewrě so hakle cyle na kóncu wid do noweho přichoda. Wot tuteho profety pochadźa tež znate słowo, kotrež w Hodownej nocy zaso přińdźe, zo přińdźe čas, w kotrymž so mječe na radlicy překowaja, w kotrymž potajkim po rózbnych wójnach skónčnje pokoj přińdźe.

A potom tute slubjenje wo Betlehemje-Efraće: Do poslednjeho kućika swěta narodźi so Syn, Pastyr, kotrehož móc saha hač na kóncy zemje. Tutón Knježićel budźe Pokoj. Bóh pak njetrjeba žanu wonkownu móc. Z najmjeńšeho sčini pokoj za wšěch.

Tola kak ćežko padnje nam dźensa tute poselstwo třoch mjenowanych ludźi. Aktiwni być, agitować, so spokojić na aktiwizmje. To zdawa so nam wažniše hač pasiwni być a znutřkownje něšto dožiwić.

Prašam so: Je to připad, zo stej dwej z třoch posołow 4. njedźele adwenta žonje? Nazhonjenje samodruhosće je zawěsće najlěpši wobraz za to, zo chce so Bóh w nas sčłowječić. To  móže so jenož stać, w našich nutrinach – jeli to dowolimy.

Da-li Bóh, zo mamy wuši, kotrež słysitej a woči, kotrejž widźitej, hdyž přichadźa. Ale derje praji přisłowo: By-li so Bóh 1000 razow w Betlehemje narodźił, nic pak w tebi, tak by so podarmo narodźił. Njech su tući třo, profet Micha, Hilžbjeta a Marija „porodni pomocnicy“ za nas, zo by so Ty, Syno Boži, z nas narodźić směł. Amen.

GN