„Wšědny chlěb naš daj nam kóždy dźeń!“ (Lk 11,3).
Stajnje zaso słyšiš, zo so něchtó pohóršuje na wonej „njezwučenej“ formje: Wšědny chlěb naš. Ale runje to wjedźe do rozmyslowanja. Tu njeńdźe prosće wo wšědny chlěb. To, štož je nam woprawdźe trjeba, štož je naš podźěl na wšědnym chlěbje, wo to nas Jězus wuči prosyć, a to wšědnje, tež dźensa. A što je poprawom naše? Kóžda – njech tež njezwučena rěčna forma – ma swój woznam a njesmě so cyle jednorje zwučenosći podrjadować.
MN