„Tu woteńdźe jedyn z dwanaćoch, Judaš Iskariot, k wyšim měšnikam“ (Mt 26,14).
Jedyn z dawanaćoch! Judaš bě Jězusowy wučomnik ale dwělowacy a njesćerpny wosrjedź swěta. Zawěsće je so horił za wšo, štož wot a wo Jězusu zhoni a dožiwi. Chcyše pak skónčnje jasnosć: Je Jězus tón, kotryž ma přińdź?! Jeho njesćerpnosć ćěri jeho k wyšim měšnikam. Wšako dźě woni dyrbjeli wědźeć. Njech Jězusa pruwuja, sej mysli. A my dźensniši? Honimy tola tež za jasnosću při wšitkich změnach našeho časa. „Přahamy” samo wonych „oficijalnych”, hdyž dźe wo naše zwučenosće, kotrež dźě su nam „swjate”, abo? Kak spěšnje so při tym – swojeho měnjenja dla – wot Jězusa wotsalimy, kaž so tež dźensniše swjate sćenje započina: „Tu woteńdźe”!
MN