„A hdyž bu wječor, bě čołm wosrjedź jězora, a Wón sam bě na kraju“ (Mk 6,47).
Runje potom, hdyž je wokoło tebje ćma, čuješ zo sy cyle sam, sam wosrjedź morja wužadanjow, a pomoc njeje widźeć. W tajkim wokomiku je posledni dźěl rjadki: Wón sam bě na kraju to, štož wuchowacu perspektiwu wotkrywa. To sam njewoznamjenja tu wopušćenosć, kotruž móžeš w nuzy nazhonić ale Jeho wosobinsku přitomnosć, kotraž jeničce zamóže pomhać. Tuž wołaj – kaž Pětr kročo po morju: Knježe, pomhaj mi!
MN