20. Jutrownika

Ničo – Jězusowe ćěło w rowje – wotpočink? Ćicha sobota je pola nas dźeń Božeho rowa. Tutón dźeń je pusty. Cyrkwje su bjez wulkeho pyšenja. Jeničce před a při Božim rowje so swjeća swěčki a steja kwětki. Ćěło na křižu zmorjeneho Jězusa wotpočuje w rowje. Ale Jězus – tón Syn Boži – nima wotpočinka! Pola sćenika Mateja mjenujcy namakamy w Pasjónje sćěhowace wuprajenje: Jako Jězus na křižu wumrje so zawěšk w templu rózdrě wot wjercha dele na dwě połojcy, zemja ržeše a skały so pukachu. Rowy so wotewrěchu, a mnohe ćěła wusnjenych swjatych stanychu. Po jeho zmortwychstanjenu wuńdźechu woni z rowow, přińdźechu do swjateho města a pokazachu so mnohim (27,51–53). Tak dóstanje wuprajenje Wěrywuznaća zestupił do předhele konkretny wobsah. Jězusowe mortwe ćěło leži w rowje ale Jězus wukonja swój „nadawk“ pytać, štož je zhubjene. Přez herbski hrěch su so nam njebjesa zawrjeli a Jězus dźe nětko njebjesa wotewrić za wonych, kiž sedźa w ćmě a sćinje smjerće. Tak drje jeho mortwe ćěło w rowje wotpočuje, ale Jězus sam pak skutkuje to žiwjenje. To zdawa so nam paradoksne, ale Bohu dźak je wěrne. Tuž je wopyt Božeho rowa na Ćichej soboće naša snadna słužba za žiwjenje našich wotemrětych a tež słužba našemu žiwjenju z Nim, kotrehož tak při rowje česćimy.

MN