17. Wulkeho róžka

„A kedźbowachu na Jězusa, hač jeho na sabaće wuhoji, zo bychu jeho wobskoržić móhli“ (Mk 3,2).

Na někoho kedźbować, ma wšelaki woznam. Dopóznaješ jón na sćěwku. Tohodla tež sćenik Markus hnydom připisa z kotreho ducha ći su, kiž na Jězusa kedźbuja. Z kotreho ducha sy? To dyrbjeli tež my so prašeć. Smy-li z ducha Zakonja, kedźbujemu – ze sprawnej wutrobu – Zakoń swědomiće spjelnić, njech płaći mje, štož chce. Přestupjenje Zakonja dyrbi so zasudźić. Smy-li pak z dobreho Ducha, potom njeje Zakoń to rozsudne ale zmysł, jeho zaměr. A Jězus sam dźě je zaměr Boha, kotryž chce čłowjeka z wěčneje smjerće wuhojić.

MN