11. Winowca

„Ale wón jemu wot nutřka wotmołwi: Njewobćežuj mje! Durje su hižo zawrjene, a moje dźěći su ze mnu w komorje. Njemóžu stanyć a ći něšto dać“ (Lk 11,7).

Kóždy z njeju ma prawje. Tón doma ma prawo na wotpočnjenje a měr po dnju ćežkeho dźěłanja, tamny dósta njewočakowaneho hosća, kotrehož chce wutrobnje pohosćić. Nadběhawosć a próstwa stejaceho před durjemi wuskutkuje to, zo pohnuje čuły a wutrobu ležaceho w łožu tak, zo tónle stanje a da jemu to, štož trjeba. Potajkim wupłaći so sćerpliwosć a šwarnenadběhowanje napřećo ludźom, wosebje pak w modlitwje.

TAD