12. Požnjenca

„Zbóžni sće, hdyž budźeja was ludźo hidźić, was wot so storkać a hanić a hdyž zaćisnu Syna čłowjeka dla waše mjeno jako złe!“ (Lk 6,22).

Tu je zakładny rozdźěl mjez swětom a swětnym a Synom čłowjeka. Swět je „hrajkanisćo“ złeho: Sebičnosć a chcyćiwosć spokojeć je jeho zaměr. Wón nam barbi, zo to je jeničke zbožo. „Na woči słódny płód!“ Štóž pak so tomu wuznawa, kotryž njeje swětowy ale Boži, toho chce zničić. Zbóžnosć pak njeje swětna! Zbožo je časne; zbóžnosć pak je nadčasna a njezahinje ze swětom. Kaž do knihi zapisaš swoje mjeno, zo by woznamjenił knihu jako swoju, tak je Syn čłowjeka w swjatej křćeńcy swoje mjeno „do nas“ zapisał. Tuž kedźbujmy, zo njedamy sej tutu stronu – Jeho mjeno – wutorhnyć! W Jeho mjenje je menujcy zbóžnosć.

MN