„Swojim wučomnikam pak wón rjekny: Přińdu dny, zo byšće rady Syna čłowjeka widźeli, ale njewuhladaće“ (Lk 17,22).
Potajkim wjeselće so nětko, zo sym z wami, wužiwajće prawje čas na rozmołwu a byće w zhromadnosći ze Mnu. – Japoštoljo mějachu zawěsće kóždy dźeń rjane dožiwjenja z Jězusom. Tola nimaš na tutej zemi ničo trajneho. Kóždy wopyt so jónu skónči. Tež zrowastanjeny Knjez dyrbješe woteńć tam, zwotkel je přišoł. Štož japoštołam a nam wostawa, je žedźba. Runje w krutej so žedźacej wobstajnosći rozeznawa so woprawdźita lubosć wot krótkodobneje zahoritosće. Tuta lubosć wostanje swěrna, přetož móže dočakać.
TAD