17. Wulkeho róžka

„Jónu dźěše wón na sabaće přez žita. Jeho wučobnicy počachu ducy kłosy šćipać“ (Mk 2,23).

Ničo wosebite w šćipanju kłoskow njeje. Farizejojo su pak so hóršili, měnjo, zo z tym je zakoń sabata złamany. W tehdyšim času romskeho wotročstwa, zo njeby so židowski lud z druhimi ludami změšał, widźachu farizejojo jeničku šansu w tym, zo měli Židźa dźeržeć wšelake kaznje a tradicije. Runje to sta so z dramu, dokelž dźiwachu farizejojo bóle na rituelne a wonkowne předpisma hač na Bože kaznje. Woni spytachu spjelnić wobdźeń stotore nabožne praktiki, ale zdobom zabywachu na Božu lubosć a na smilnosć z blišim. Farizejowski duch wohrožuje nas wšitkich. Prěni schodźenk farizejowstwa rěka tak mjenowana nabožna rutina, hdźež so wjele jenož mechanisce wotměwa, štož njezamóže poprawom wutrobu k lěpšemu změnić. Druhi schodźenk: Farizej chce dobre měnjenje wo sebi měć, žedźo so za šěrokim připóznaćom. A ručež póčnu druzy jeho připóznawać, da sej mysli, zo je tež Bóh z nim spokojom. Třeći schodźenk: Farizej, měnjo zo je sprawny, zacpěwa druhich; wón hórši so na cuze hrěchi a słabosće, hačrunjež je sam w podobnych žiwy. Psalm 95,8 napomina: Njezatwjerdźujće swoju wutrobu! Njetrjebamy so potajkim bojeć farizejowskeho ducha, jeli na swoje swědomje słuchamy, jeli njepytamy winy w druhim, ale najprjedy na so hladamy.

TAD