22. Smažnika

„Hdyž so modliće, njeplapotajće kaž pohani, kiž mysla, zo budźeja wusłyšeni za wjele słowow“ (Mt 6,7).

Plapotanje nima zmysł, dokelž Bóh wě, što ma čłowjek na wutrobje, prjedy hač započnje so modlić, wo něčo prosyć. Přewjele słowow myli, njeda so koncentrować na wěcy a naposled njepřeměni modlerja, tohodla Jězus napomina. Tež w wosobinskim modlenju trjebamy měru – lubšo trajmy w aktiwnej ćišinje před Bohom, hač měli formulować wjele rjanych słowčkow. Pomocne su tu na př. tak mjenowane zdychnjenčka, potajkim krótke paćerje, kotrež nas spěšnje do přitomnosće Boha wjedu: Knježe Jězuso Chrystuso, Syno žiweho Boha, smil so nade mnuDeus in adiutorium meum intende, Domine ad adiuvandum me festinaMój Bóh a moje wšitko etc. Kóžda modlitwa by měła nas, měnje bóle, ke komtemplacije Boha wjesć.

TAD