18. Róžownika

„Kaž je mje Wótc lubował, tak sym ja was lubował. Zwostańće w mojej lubosći!“ (Jan 15,9).

Powšitkownje lubować rěka, to najlěpše za druheho chcyć. Tón, kotryž sprawnje lubuje – je Platon prajił – je zwólniwy samo swoje žiwjenje za blišeho woprować. Jězus podobnje měnješe. Sprawna lubosć dyrbi potajkim něšto sylne być, je něšto Bože, a přesahuje zymny rozum a čistu sprawnu kalkulaciju. Lubosć pochadźa naposled wot Boha, a tutu Božu lubosć je we wšej połnosći Jězus na zemju přinjesł. Jězusowa próstwa, zo bychmy w Jeho lubosći zwostali, je za nas wažna, hewak njedocpějemy wěčne žiwjenje pola Boha. Boha lubujemy dla jeho samoho: Wón je naš stworićel, darićel žiwjenja, tón kotryž nas žohnuje a chce nas wozbožić – lubujemy, jeli dźeržimy Bože kaznje a Jemu słužimy. Tróšku ćešo je z lubosću k blišemu, dokelž přećelnych ludźi je lochko lubo měć. Njepřećeljo pak dyrbja so wot nas lubować, dokelž tež tući su po Božim wobrazu stworjeni a móža jónu so na prawy puć wróćić. Přećelow dyrbimy w Bohu lubować, njepřećelow pak dla Boha, praji swjaty Hrjehor.

TAD