3. Nazymnika

„Hdyž Jězus na sabaće do domu jednoho z wyšich farizejow přińdźe, zo by tam pojědł, kedźbowachu na njeho“ (Lk 14,1).

Nic jenož pola hrěšnikow je Jězus zastupił. Sćenje po Lukašu rozprawja tež wo wopytach Jězusa pola farizejow. Přez Jězusa je skónčnje Bóh swět wopytał a wumóžił. Słyšimy w tutym kapitlu wo prašenju, hač je dowolene, na sabaće hojić. Prašenje hač móžeš hojić, wotmołwja snano takle: Kak chory dyrbi čłowjek być, zo smě so kaznja sabata jeho dla přestupić? Woni pak su z dnja wotpočinka a swobody dźeń strachoćiweho wobkedźbowanja zakonjow sčinili. Jězus staja sabat zaso do słužby čłowjeka: Ma to być dźeń radosće a dopjelnjenja, na kotrymž čłowjek wot Božeje smilnosćiweje lubosće nic jenož słyši, ale ju tež na swójskim ćěle nazhonja.

GN