„Hdyž so modliće, njeplapotajće kaž pohani, kiž mysla, zo budźeja wusłyšeni za wjele słowow“ (Mt 6,7).
W prjedawšich časach, hdyž běchu Kemše we łaćonskej rěči, su so někotři na Kemšach róžowc modlili a z tym cyle wěsće tež na swoje wašnje z Bohom zwjazane byli. Mjenje spomóžne je sobuplapotanje bjez někajkeho znutřkowneho zwiska z Bohom. A wo to dźe w dźensnišim ewangeliju. My rěčimy z Bohom. Pytajmy jeho blizkosć a poručmy jemu wšě naše naležnosće, ale snano tež próstwy najwšelakorišeho razu.
S. Chrystamarija