11. Nalětnika

„Sće słyšeli, zo je prajene: Lubuj swojeho blišeho a hidź swojeho njepřećela!“ (Mt 5,43).

Blišeho maš lubować a njepřećela pak hidźić – tajka bě praksa w Starym Zakonju. Jězus pak powyši tule kaznju, prajo: „Lubuj tež swojich njepřećelow“! Kak mam toho lubować, kotryž zlě ze mnu jedna, špatnje wo mnje rěči a tež přećiwo mi ščuwa? Swj. Klemens Hofbauer, japoštoł Wiena, bě jónu z kuču po puću. Jemu napřećo sedźeše młody muž, kotryž husto duchowneho hanješe a wusměšowaše. Klemens pak na to ničo njepraji. Hdyž kuča na přestawku zastanje, su wšitcy  na wobjed do kořčmy šli, jeničce tónle młody muž w kuče zrudny zwosta, dokelž bě ćělnje zbrašeny. Naraz wza jeho Klemens na swojej ruce, donjese do kórčmy, skaza jemu něšto k jědźi a piću, a to hišće zapłaći. Młody zbrašeny muž najprjedy mjelčeše, potom pak wótře zapłaka a poprosy wo wodaće za njelubozne słowa Klemensej napřećo. Wo jednym pobožnym kardinalu z mjenom Capranica so powěda, zo hdyž wón wo něčim njewujednanym zhoni, přeprosy toho druheho do swojeje stwy, tam so před nim poklaknje a prosy wo wodaće a pokoj mjez nimaj. Podobnje jednamy tež my a njedowolmy, zo zło nad nami dobudźe, ale chcemy zło přeco z dobrym přewinyć.

TAD