14. Małkeho róžka

„Potom wuzwoli Knjez hišće druhich sydomdźesat a pósła jich po dwěmaj před sobu do městow a wsow, hdźež chcyše sam přińć“ (Lk 10,1).

Jako Knjez druhi króć swojich wučomnikow wupósła, běše to hižo šesćkróć wjetša ličba hač k prěnjemu razej. Fakt je, zo je hromada Jězusowych přiwisnikow a wozjewjerjow Božeho kralestwa narostła. Dwanaćo buchu zakładnje k nakazanju Židow pósłani, tući dwajasydomdźesaćo pak k pohanam. Jezus – hačrunjež je Boži Syn – trjeba tola pomocnikow! Woni jako posoljo maja Jemu přihotować puć a pódu za Bože słowo, kotrež móže potom Wón jako wučer z awtoritu Božeho Syna šěrić. Pósła jich před sobu a pósła po dwěmaj, dokelž je w dwějoch lochšo Božu lubosć dopokazać a so mjez sobu podpěrać. Tež w dźensnišej dobje je kóždy z nas na swójske wašnje pósłany. Kóždy z nas móže mały kusk misijónować. Runje tu, hdźe bydlimy, maš tež ludźi, kotřiž na naše swědčenje čakaja. Wosebje tam, hdźe maš mnoho bjeznadźije, hdźe su rozkora, zawišć a hida, chłódnota a njepřećelnosć – runje tam mamy pokazać, zo je trěbny Bóh a Jeho prawda; zo je lubosć Boha mócniša hač wša złósć a hrěch; zo čłowjek sam sebje wumóžić njemóže.

TAD