A wodaj nam naše winy, jako my tež kóždemu swojemu winikej wodawamy […]! (Lk 11,4).
Přećela abo přećelku zranić, to nochcemy. Hdyž pak so to tola stanje, padnje nam lochko prajić: Prošu wodaj, njejsym to chcył abo njejsym to tak měnił! Hinak je to, hdyž nas něchtó wotpohladnje zrani abo zlě wo nami rěči. Potom drje so praji: Wodać chcu ale njezabudu to! Při swjatej spowědźi so nam kóždy wobželnosćeny hrěch woda, tola pod wuměnjenjom, zo tež my druhemu wodamy.
S. Chrystamarija